Ni hao!

Hallo iedereen,

Dit keer vanuit Beijing, maar omdat we hier nog niets gezien hebben gaat het over Harbin en de hilarische reis erheen... Gewapend met een dik boek, instant noodles en een liter wodka gingen ik en Georgia donderdag op weg naar het station van Vladivostok. Veel te vroeg natuurlijk, want om het verkeer van Vlad onze tocht niet te laten verpesten hadden we twee uur voor vertrek een taxi. In de stationshal ontmoetten we Wayne en Len, een Australisch stel, ook op weg naar Harbin. Het was voor ons een maf gevoel nu wij opeens de Russisch-experts waren, want deze twee spreken überhaupt geen Russisch. Om kwart voor zeven mochten we aan boord van de trein en vonden we onze coupé. Alle waarschuwingen van Russen (‘doe het niet! Waarom zou je naar China gaan en al helemaal met de trein?!) leken ons wat overdreven. De coupé zag er prima uit, ruim genoeg, hoewel we wel erg hoopten dat er niet nog twee mensen bij kwamen. Zo met zijn tweeën in een ruimte voor vier leek ons wel wat. We dolden wat in de coupé rond (zie foto’s) en uiteindelijk rolden we Vladivostok uit (snif!).

In Vladivostok lachten Laura en anderen me uit omdat ik een liter wodka had gekocht. De eerste avond hebben we echter moeten stoppen omdat we over de helft heen gingen en we nog een avond voor de boeg hadden... Nee, een liter is niet te veel! Wat wel te veel was: kleding. Meeneemlijst voor reizen met de trein door Rusland midden in de winter: hawaï-shirt, hand-ventilator en voldoende vocht om af te koelen. De verwarming kan alleen aan of uit, en net toen we wilden gaan slapen was het in de coupé 28 graden! De volgende nacht weer, wat me zo’n 10 uur slaap gekost heeft. Uiteraard word je, net als je eindelijk de slaap gevat hebt, wakker van de kou, als de verwarming uit gezet is. Heel fijn.

De eerste nacht hebben we bijna alleen stil gestaan, geen flauw idee waar en waarom. Rond een uur of 11 moesten we de trein uit, inclusief alle bagage, maar de eh (ja, hoe heet een stewardess op de grond?) kon ons niet vertellen waarom. Georgia grapte dat we nog maar 1,5 uur rijden van Vlad weg waren. De hele kudde passagiers werd de stationshal in gedreven waar het grote wachten kon beginnen. De stationshal zat vol Chinezen, 3 Russen en wij, Georgia, ik, Wayne en Len. Met zijn vieren gisten we naar de reden van ons oponthoud. ‘Het is Rusland, je kunt niet zomaar ergens op tijd aankomen!’ ‘Let’s give these foreigners a nice fright and leave them here!’ Net toen we door onze voorraad flauwheden waren begon de groep te bewegen en volgden wij braaf. En wat bleek, we waren toch wat verder gekomen dan we dachten: douane! Ik had alleen niet verwacht dat we daarvoor de trein uit moesten, maar goed. Het was een behoorlijk tijdrovend proces en ik heb een dosis voorkeursbehandeling gekregen om heel 2007 mee door te komen. Alle Chinezen moesten zo’n beetje hun hele koffer omkeren, die van mij hoefde niet eens open. Als het me niet zo veel moeite had gekost om alles erin te krijgen had ik ook alles uitgestald, om te jennen. Ik geloof dat minstens 5 mensen mijn paspoort moesten bestuderen. De laatste check werd gedaan door twee vrouwen, waarvan één werd ingewerkt. Leuk, maar dat duurt natuurlijk veel langer. Een man in legeruniform vond het welletjes en riep dat ze op moesten schieten, ‘het meisje staat hier al een half uur’. Ik blij, kon weer verder. Helaas kreeg Georgia hetzelfde, alleen riep de man dit keer: ‘of ze gaat erdoor, of niet. Zeg het nu!’ Geen druk alsjeblieft! Neem de tijd, als je ons er maar doorheen laat, haha!

Uiteindelijk waren we overal doorheen en weer op weg naar de trein. Ik was er al bijna in, komt de ‘nieuwe’ aangerend, dat ze een kopie van mijn paspoort moest hebben. Ze hadden een kopie van die van Len gemaakt, kennelijk had dat bij mij ook gemoeten, maar waren ze dat vergeten. Bij stom toeval had ik nog een kopie bij me, wat me volgens Wayne en Len gered had. Je wil wel denken dat de trein op je wacht, maar ze leken nogal haast te hebben, dus ik was blij met mijn kopie! Terug in de trein, toch al niet gemakkelijk met al die bagage, hebben Georgia en ik eerst een kwartier geklaagd over het feit dat dit geheel toch duidelijk een ’15-stamp-ordeal’ was, terwijl we er maar twee telden. Drie kwartier in de bibliotheek levert meer op dan vier uur aan de grens, wat een teleurstelling! Een pluspunt was dat de medewerkers aan de grens een stuk vriendelijker waren dan in Moskou. Ze konden zelfs in hele zinnen praten en je iets vragen, in plaats van commanderen. Hartverwarmend.

Behalve het oponthoud en de hitte ’s avonds was de reis hilarisch. We hebben de tijd gedood met wodka, ’21 questions’ en ‘Crouching tiger, hidden dragon’. Het laatste was een verjaardagscadeautje van Georgia voor mij, om in een Chinese stemming te komen...

Vlak nadat we Rusland uit waren gegaan kwam de Chinese douane in de trein. Deze mensen waren zelfs nog vriendelijker. Eerst kwam een man onze coupé checken. Hij pakte de hoes van ‘Crouching tiger, hidden dragon’ op, maakte een zwaardbeweging, glimlachte en vertrok. Mocht je dus ooit iets China binnen willen smokkelen, neem een Chinese film mee! Daarna kwam iemand voor ons paspoort, daarna een vrouw aan wie ik een kwartier lang heb geprobeerd uit te leggen waar ik vandaan kom. We moesten ook een migratiekaart invullen, waarvan ik niet het idee heb dat ze er veel waarde aan hechtten. Die van ons was nog maar half ingevuld toen ze hem weer kwamen halen. Verder moesten we nog iets over de vogelpest invullen... Of je symptomen had, dat soort dingen. We konden niet alles vertalen (het was in het Chinees of Russisch), maar we hebben overal maar nee ingevuld.

Niet veel later stopte de trein weer en werden we uitgelaten. We zouden vier uur stil staan en dat was precies genoeg tijd om een eerste ervaring China op te doen. Wayne, Len, Georgia en ik hebben gegeten in wat wel eens het duurste restaurant van het stadje kan zijn geweest (4 euro pp incl bier), bovenop een gebouw. Het duurde even voor we door hadden dat de tafels, die in een enorme cirkel tegen de ramen stonden, op een draaiend platform stonden. Kooistra, breid uit! Na een stuk of wat draaibars moet je toch ook een draairestaurant hebben, niet?

De volgende morgen (zaterdag) arriveerden we in Harbin. Het hostel, of tenminste, dat dachten we, was niet zo moeilijk te vinden. Het waren wel hostelprijzen, maar we zitten toch echt in een hotel! Het duurde even voordat we de kamer in konden, en die tijd hebben we gebruikt om te ontbijten. We kwamen terecht in 'Sushi, beef, noodle', een fast-food restaurant, maar dan Chinees. Heel lekker gegeten en we kregen er nog wat theater erbij ook. Het personeel kreeg onderling ruzie, ik geloof een meisje en een jongen. Het was heftig, ik heb nooit eerder iemand een glazen fles naar iemand anders zien gooien. Het moet het meisje zijn geweest (ik kon niet alles zien), want ze miste finaal. Overal glas... We concludeerden dat je van de Chinese vrouwen in ieder geval niet kan zeggen dat ze over zich heen laten lopen!

Nadat we gesetteld, gedoucht en geplast hadden zijn we de stad in gegaan. We hebben de Sofia kerk gezien (overblijfsel uit de tijd dat Harbin Russisch was) en de winkelstraat. ’s Avonds, of eigenlijk zodra het donker was, zijn we naar het IJslantaarn-festival geweest. Een stuk mooier dan het ijs dat ze in Vladivostok hadden, kan ik zeggen. Het festival is meer een openlucht tentoonstelling van ijssculpturen plus nog wat attracties. De verlichting was naar mijn smaak een beetje te enthousiast en vooral te roze, groen en blauw, maar de sculpturen zelf waren prachtig. We zijn ook van een hoge ijsglijbaan geweest, want wanneer krijg je nou zo’n kans. Daarna zijn we terug naar het hotel gegaan voor een nacht op een fatsoenlijk bed en in normale temperatuur.

In het hotel aangekomen waren we getuige van opnieuw een ruzie, het stel in de kamer naast ons was behoorlijk aan het schreeuwen. Het voelde een beetje als een 'invasion of privacy', ook al hadden we geen flauw idee waar het over ging. Helaas voor Georgia werd ze later wakker van de onvermijdelijke goed-maak-seks. Blij dat ik een vaste slaper ben...

Zondag wilden we naar de 'Germ warfare base'. De bus zou vanaf het station vertrekken en we wilden meteen kaartjes voor de trein naar Beijing kopen. Het plan was om diezelfde avond te vertrekken. Helaas ging de trein om 1 uur 's middags, waardoor we het niet gehaald hebben naar het 'museum'. Jammer, maar helaas. We hebben dus niet heel veel van Harbin gezien, maar we kwamen voor het festival en dat voornemen is vervuld.

We gingen nog even de stad in voor proviand, terug naar het hotel voor onze bagage en toen weer naar het station. Er waren geen slaapplaatsen meer, alleen kaartjes om te zitten en de vrouw op het station zei dat we zelfs moesten staan. Voor een reis van 16 uur vonden we dat niet heel grappig, maar we hadden weinig keus. In de trein bleek het allemaal reuze mee te vallen. Er waren wel degelijk zitplaatsen, alleen moesten we daarvoor wel 4 wagons door. Eerst zonder bagage, plaats claimen en daarna terug voor mijn enorme koffer. Gelukkig zijn de Chinezen heel vriendelijk en werd ik geholpen met mijn koffer van en op het rek te krijgen. We zaten wel wat krap, alles is op Aziatische mensen gemaakt, maar we zaten in ieder geval. We werden veel aangestaard en een jongetje naast ons was erg geïnteresseerd in de boeken die we lazen. Ik heb veel tijd gehad om te lezen en muziek te luisteren. Het slapen wilde helaas niet zo lukken, na 10 uur heeft mijn kont het zitten wel gezien.

De treinreis was verder in een woord hilarisch. De Chinezen krijgen geen genoeg van kaarten, wat een groepje naast ons zo'n beetje de hele reis heeft gedaan. En, in tegenstelling tot wat de Russen ons vertelden, zijn ze heel schoon. Om de haverklap kwam iemand de wagon schoonmaken. Ik weet niet waar het vandaan komt, maar de Russen lijken geen hoge dunk te hebben van de Chinezen, terwijl wij hier alles supermooi, -vriendelijk en -schoon vinden. Misschien is het jaloezie... Van Beijing hebben we nog niet veel gezien, maar Harbin zag er heel goed bijgehouden uit, heel anders dan Vladivostok.

Na een lange, lange zit kwamen we om 5 uur 's ochtends in Beijing aan. Binnen een mum van tijd hadden we een taxi die ons naar het hostel bracht. Het enige wat deze plek van een hotel onderscheidt is de prijs (goedkoop!!) en het feit dat de douch en toilet op de gang is. Misschien is het omdat het geen hoogseizoen is, maar het ziet er allemaal tip-top uit. We hebben zelfs een 'gewoon' toilet en de douches zijn waarachtig warm. We hebben eerst geslapen en om 12 uur zijn we weer opgestaan. Ontbeten (heerlijk!!) en nu internet. Van Beijing kan ik dus nog niet veel vertellen, maar dat komt allemaal nog! Vandaag staat niet zo veel op het programma, het is nu bijna 5 uur, maar ik neem aan dat we een lekker eettentje gaan vinden en daarna wat drinken. We genieten in ieder geval van de excellente service. Later meer!

Kus,
Celine