The fast and the furious

Dag allemaal!

Fris ingecheckt in mijn nieuwe onderkomen (zie even verderop), dacht ik, ik zal mijn fans (hihi) maar verblijden met een berichtje over mijn weekend.

Maar eerst even een bedankje aan jullie allemaal! Ik vind het leuk dat jullie mijn blogje weer gevonden hebben en dat jullie net zo enthousiast reacties plaatsen als toen ik in Rusland was. Dankjewel! Dat maakt het regelmatig verhaaltjes sturen ook nog leuker!

Wall Street Market Research heeft een contract met het Crowne Plaza, waar ik eerst zat, maar ook met het Radisson SAS. Dit hotel krijgt ook een plaats in het blad, en dan moet ik natuurlijk wel weten waar ik het over heb. Komende maand zit ik daarom hier. Ik ben er echt net, en heb nog niet veel gezien, maar ik weet wel dat er een privéstrand is, hoera!

Dan nu, mijn weekend. Donderdagmiddag ben ik uitgecheckt bij het Crowne Plaza en naar Bahrein gevlogen. Wel krapjes hoor, in economy class! Maar wees gerust (Laura?), het was evengoed prima te doen. Geen champagne, maar jus d’orange is eigenlijk ook wel best, haha!

In Bahrein was de Formule 1-gekte al behoorlijk toegeslagen. Op het vliegveld kon je allerlei F1-gerelateerde gadgets kopen, voor veel te veel geld, en het was druk, heel druk. Bij het appartement aangekomen werd ik verwelkomd door Lieke, die daar nu woont met Dragana en Deborah. Dragana had zelf vrienden op bezoek, dus die heb ik niet veel gezien. Deborah had een afscheidsdineetje van Malcolm uit hetzelfde gebouw, dus die zouden we later treffen in Trader Vic’s.

Daar zijn Lieke en ik, na mijn welverdiende douche, heengegaan en raakten al snel aan de praat met een paar Libanezen. Het was gezellig, de cocktails goed en er werd volop gedanst (door Lieke en Majed, één van de Libanezen). Deborah arriveerde, met Malcolm. Het was erg leuk om even met hem te praten, want hij heeft op Sachalin gewoond en gaat daar weer heen (vandaar zijn afscheidsdineetje). Helaas was zijn Russisch nog slechter dan het mijne, dus mijn vaardigheden oefenen viel een beetje in het water, maar het is wel leuk om met iemand te praten die ook in Vladivostok geweest is.

Toen Malcolm weg ging zijn we door Majed uitgenodigd naar zijn broer te gaan voor een huisfeestje. Daar aangekomen troffen we Achmed (Majeds broer), Zahoer (Achmeds vrouw), Latifa en Jasid en hun twee kinderen en Khaled. Vooral Latifa en Jasid waren heel aardig. Ze spraken zelfs een woordje Nederlands, dat niet echt voor herhaling vatbaar is, maar goed. Er werd weer gedanst en om twee uur (’s ochtends!!) schoven we aan tafel! Khaled had gekookt, en dat kon hij heel goed. Rijst met rundvlees en salade, erg goed. De avond was heel gezellig, het was alleen wat jammer dat Achmed Lieke probeerde te versieren... Ze wilde volgens mij wel schreeuwen dat ze überhaupt geen man wil, dat ze zijn vrouw veel leuker vond, maar ja....

Uiteindelijk heeft Majed ons netjes thuis gebracht en hebben we lekker geslapen. ’s Ochtends hebben we John gebeld. Hij is een vriend van Deborah, en zou eventueel wel aan F1-kaartjes kunnen komen. De echte race is morgen pas, die zou ik dus sowieso missen, maar een beetje testritten kijken is wellicht ook leuk. John kwam ons ophalen en we gingen op weg, maar helaas bleek de boel uitverkocht te zijn. Ze hadden John kaartjes beloofd, maar dat bleek dus niet zo waardevol. Gelukkig ben ik ook niet zo’n fan, en ik heb de motoren wel gehoord, dat is in ieder geval iets.

We zijn toen maar over het eiland gaan rijden. We kwamen langs een paar mensen die quads verhuurden en jaja, we hebben een ritje gewaagd. Superleuk! Zelf racen is beter dan kijken, haha! Daar ga je dan, crossen door de woestijn. Een ervaring op zich. Daarna zijn we wat gaan drinken aan het strand.

We besloten naar de ‘tree of life’ te rijden. Dat is een boom die in de middle of nowhere staat, al zo’n 400 jaar, zonder enige aanwijsbare bron van voeding of vocht! Daar aangekomen klom Deborah direct naar het topje van de boom, razendsnel. Ik was blij dat ik als excuus kon aandragen dat ik op slippers liep en dat dat niet zo makkelijk klimt. Blijkt opeens dat ik geen acht meer ben en nu overal gevaar zie. Okee, die boom is vast heel sterk en dik, maar hij heeft ook dorst! Broze takken, doe je wel voorzichtig, Deborah, en hoe kom je weer naar beneden?!

Op de weg naar huis kwamen we nog langs een boerderij met kamelen, ezels en geiten. Weer een fotomomentje en weer on the road. En er weer af. We hebben een stukje off-road gereden met de 4WD, ook leuk! We werden goed door elkaar geschud, wat alleen niet heel prettig is als je naar de WC moet. Ik was dan ook erg blij toen we bij Carla’s aankwamen. Daar watermeloensap gedronken en toen zijn we naar John’s huis gegaan. Hij woont in een villa met Lisa en haar dochters Rianan en Marissa (die er niet was), katten Jesus en Maria, en honden Flash en Temper. Jesus heeft niet echt een toepasselijke naam (hoewel Lisa hem Elvis noemt, omdat ze een religieuze naam niet gepast vindt), want hij is een keer in het zwembad aangetroffen. Lopen over water is toch niet zo gemakkelijk.

We hadden alledrie dikke pret met de viervoeters, want die zien we niet zo vaak meer. Temper is halfdood bij hun huis gekomen en is met de fles gevoed. Kennelijk beviel het menselijk contact hem goed, hij was niet van schoot af te slaan. De baas van John was er ook, Monther uit Saudi-Arabië. Hij had gekookt op de barbecue, wat een feest! Er waren reuzengarnalen, rundvlees, kip, rijst en heerlijke salade. Na het eten hebben we tot een uur of elf buiten gekletst met zijn allen, en er kwam nog meer bezoek langs. Het was echt heel gezellig en ik vond het dan ook niet erg dat ons avondje Ierse pub niet door ging. Lieke voelde zich niet zo lekker en ik en Deborah waren gewoon moe, dus John bracht ons naar huis.

Dachten we. Onze straat was afgezet door de politie in verband met een demonstratie van Sjiieten. De uitleg van John: het eiland is verdeeld in de haves en have-nots. De Soennieten hebben in Bahrein de touwtjes in handen, en de Sjiieten laten af en toe horen dat ze meer voorzieningen willen. Hij vertelde ook dat alle politiemensen op het eiland Iranezen of Indiërs zijn. Dat is namelijk werk onder de stand van de Soennieten, maar ze vertrouwen het de Sjiieten niet toe...

Hoe dan ook, we konden er eventueel wel langs, omdat we er wonen de politie stond eigenlijk recht voor onze deur en de demonstranten een stuk verderop, maar toen er traangas werd afgeschoten besloot John dat we er maar vandoor moesten. Waarom risico’s lopen? Dus gingen we naar de videotheek, daar moest hij nog heen. Daarna zouden we kijken of het rustiger was, en anders zouden we in de villa blijven slapen. Gelukkig was iedereen weer weg toen we terugkwamen. Er hadden wat vuilcontainers in brand gestaan (dat had ik ook al gezien toen ik er ‘woonde’), maar verder leek het mee te vallen.

Vandaag hebben we lekker uitgeslapen en op ons gemak naar de rugbyclub gelopen. Daar is ook een zwembad en daar hebben we ons prima mee vermaakt. Om vier uur was het tijd om naar huis te gaan, foto’s uit te wisselen en afscheid te nemen. Taxi, vliegveld, vlucht, visum en aaah, weer ‘thuis’!

Ik ben op het vliegveld nog even bij Herz langs geweest. Daar hebben we namelijk ook nog een contract mee en ik moest even checken of ik met mijn Nederlandse rijbewijs hier mag rijden. Amerikanen hebben namelijk een internationaal rijbewijs nodig, maar Europeanen gelukkig niet! Vanaf ergens komende week zal ik dan ook weer vier wielen onder mijn kont hebben. Voor het werk vind ik het niet eens zo nodig, want ik ga niet veel weg en als ik dat wel doe is het de stad in. Daar kan ik niets vinden en rijden ze als een stelletje Kamikazepiloten (echt honderd keer erger dan in Bahrein); taxi’s zijn prima. Maar ik vind het wel handig dat het wat meer vrijheid geeft. Ik ben dan ook van plan om volgens weekend eens een kijkje buiten de stad te nemen.

Daarna moest ik even mijn charme in de strijd gooien, want het Radisson heeft dan wel een gratis shuttle tussen het hotel en het vliegveld, maar ik moest nog langs het Crowne Plaza voor mijn grote koffer. Die stond nog bij Sera op de kamer, want om nou alles mee naar Bahrein te nemen voor een weekendje... De onschuldige look helpt dan niet meer, omdat hij dus direct wist dat ik niet voor het eerst in Koeweit kwam, maar wat wapperen met blonde wimpers doet wonderen, haha!

En nu ben ik dus hier, in het Radisson. Wel jammer dat er twee éénpersoons bedden staan in plaats van één groot, maar daar kom ik wel overheen. Ik zit nu dichter bij het centrum en bovendien aan het strand, heerlijk. Ik ben hier nog niet in zee geweest. Ik heb gehoord dat het water hier vettig voelt vanwege olielekkages; ik hoop maar dat dat een fabeltje is.

Tot zover mijn weekend. Ik hoop dat iedereen het goed maakt!

Liefs,
Celine