Baikal, oh Baikal!

Dag lieve mensen,

Zo hoor je een hele poos niets van me, zo gooi ik je dood met berichtjes. Maar nu heb ik tijd en zit het Baikalmeer nog vers in het geheugen, dus....

Wat hebben wij daar gedaan? De rotzooi opgeruimd! En die is er, veel. Op het strand niet eens, maar wel aan de weg, waar mensen massaal hun afvalzakken dumpen. Zou niet zo'n punt zijn, ware het niet dat dat afval op een stuk land terechtkomt waar ook koeien grazen. Wie dat bedacht heeft en vooral waarom is mij ook een raadsel, dus kom daar niet mee aan!

Wat was nu het idee? In plaats van de rommel gewoon op te ruimen, zoals het theater vroeger deed, probeerden we dit jaar iets nieuws. We hebben mensen aangesproken en zakken uitgedeeld. Drie stuks, want er wordt geëxperimenteerd met recycling. Hoezo vooruitgang! Blik, glas en plastic flessen worden nu verwerkt tot nieuwe producten. Etenswaren worden mensen geacht in een kuil te gooien en de rest op het kampvuur te gooien.

Prachtig idee, en mensen stonden er best open voor. Helaas alleen dat dat niet voor iedereen gold, of het nieuws niet alle vakantievierders bereikte. En wij dus, gewapend met handschoenen, zakken opentrokken om ter plekke alles te scheiden. En toch kan ik niet zeggen dat maden mijn grootste vijand zijn. Dat blijven toch die verschrikkelijke muggen! Ik maar roken, rond het kampvuur hangen en gif spuiten. Hellept lekker toch niet. Bah.

Vijf weken heb ik me dus beziggehouden met het graaien in andersmans afval, met af en toe een rustdagje in Ulan-Ude. Niet voor de sanitaire voorzieningen! Het grootste gedeelte van de tijd was in de stad het warme water afgesloten! Gelukkig bevond ons kamp zich op loopafstand van de warmwaterbron (wie kent hem nog? Zie 'Droge feitjes en net geen natte voeten') , dus wat dat betreft was kamperen echt prettiger! En 's zomers is het kleedhokje ook vrij van sneeuw en ijs :-)

Op een gemiddelde dag werkten we een uur of vier, de rest ging op aan, eh, genieten van het Baikalmeer. Soep uit een emmer recht van het kampvuur, zand in je slaapzak en 's ochtends een duik in het meer..... Heerlijk!

Iedere dag waren twee dames verantwoordelijk voor het eten en één heer voor het kampvuur. Ja, ik heb geprobeerd die rollen om te gooien met wisselend succes, maar over het algemeen werkte dat vrij slecht. Alleen Sasja, tenslotte kok, was tot koken bereid, en maar schandalig weinig meiden vonden zichzelf stoer genoeg voor een bijl. Teleurstellend.

Er was een behoorlijk gevarieerd publiek in ons kamp. De jongste was 8 maanden (als stralend middelpunt vooral aangetrokken voor de entertainment), de jongste 'werker' was 14 jaar en de oudste ergens in de zestig. Erg leuk. Iliya kon maar geen genoeg krijgen van werken, en als hij niet bezig was afval te scheiden was of het kampvuur aan te houden, was hij bezig met zijn pier. Nou ja, pier, het werd al bijna een brug naar Irkutsk! Heel handig als je min of meer zandvrij water nodig hebt (want ja, helaas tante Trees, dat water hebben we dus vollop gebruikt, voor zowel de afwas als de soep!).

Af en toe kwam er pers langs. Gezellig, doen we een praatje. Heb van de tv-uitzendingen zelf niets gezien, maar hoorde tien minuten geleden van mijn buurvrouw dat ze ons gezien had. Later kreeg ik wel een krant onder ogen met daarin foto's van de officiële opening van het kamp. Daarbij waren wat bobo's aanwezig en ik als afgevaardigde van het theater moest de vlag hijsen. Staat mijn foto daar in de krant met daaronder: Celine (Frankrijk) hijst de vlag.

Zucht.

Ach, het project had een behoorlijk Frans tintje en dan ook nog zo'n naam!

Hoezo Frans tintje? Een week of twee hadden we bezoek van vier Franse schrijvers/acteurs/regisseurs die zich met een soortgelijke groep uit Ulan-Ude hebben voorbereid op een theaterproject. Ze mochten allemaal 1000 woorden schrijven over het thema 'druppel'. Daar kwamen kleine toneelstukjes uit die ze binnen mum van tijd instudeerden en in ons theatertje opvoerden. Voor die gelegenheid was ik natuurlijk ook in de stad en het was fantastisch! Zet een paar getalenteerde creatievelingen bij elkaar en taalbarrières verdwijnen als sneeuw voor de zon. Of misschien hebben die tolken uit Novosibirsk er ook wat mee te maken gehad?

Ook Artjom en Dasha (de zoon en dochter van Anatoli, woonachtig in Moskou en Bordeaux) waren naar het Baikalmeer gekomen. Beiden ook creatief en walgelijk getalenteerd (in theater en muziek) hielpen ze natuurlijk mee met dit artistieke project, en kwamen Anatoli's zestigste verjaardag vieren. Helaas heb ik een mijlpaal aan de Te Braake-kant gemist, maar dit was toch ook wel mooi. Als de 'geassocieerde acteurs van Ulan-Ude' samenzweren in hilarische toneelstukjes en broer en zus in een lied, dan houdt zo'n man het natuurlijk niet meer droog.

Van het weekend gaf Dasha drie concerten in ons theatertje en dat was ook weer genieten. Het allerleukste: zoiets doet ze ieder jaar, met meestal een vaste gitarist en zijzelf op de piano. Nou kon die gitarist dit jaar niet meekomen, dus dacht ze, he wat jammer, geen concert dit jaar. Blijken bij ons aan het meertje twee jongens te zitten die dat niet konden laten gebeuren. Met de ene (Andrej) op gitaar, de andere (Roman) op jambe, hebben ze binnen mum van tijd een prachtig programma in elkaar gezet. Echt heel indrukwekkend. Kom maar op U2, kunnen jullie dat beter? Daggetnie :-)

Dat wastie weer!

Liefs,
Celine

Yolanda: Mongolië was dan ook geweldig. Foto's inmiddels gevonden?

Laura: jaja, niet veel nieuws zegt de kersverse huiseigenaar! Moet er nog gestuukt worden? Blij dat ik nu ook voordelen heb van zo'n Iphone, of had je nou toch die andere genomen? Over een jaar of vijf heb ik er vast ook eentje, verrader als ik ben :-)

Trees: het was toch echt Russisch, maar het blijft vreemd, Russisch in Latijnse letters. En ja, toch linkshandig! Die boerengenen zijn niet helemaal doorgekomen, vrees ik. Ik ben gewoon gaan zitten waar iedereen voor mij was gaan zitten. Maar waarom zit men aan een speciale kant?

Els: prettig geskyped (geskypet?), zou ik zeggen! En jemig, sinds wanneer schrik jij terug voor een culinair avontuur?

Mama: misschien waren het jouw genen die roet in het water (of de melk) hebben gegooid? Heel gauw een echte knuffel!

Papa: geen balalaika gezien! Maar de gitaar is enthousiast gebruikt, dus de sfeer was er wel.

Thea: met dat kindje spraken wij met handen en voeten! En we hadden een Engelssprekende gids bij ons, die heeft af en toe wat gezegd, maar eigenlijk is het zonder veel leuker. Als je net gevloerd bent door twee schaterlachende kinderen weet je dat het goed zit, geen taal voor nodig! En inderdaad, op de vreemdste plekken kom je Engelssprekenden tegen, waar je in Moskou vaak met een lichtje naar moet zoeken. Wel met een lastig accent af en toe.

Yvonne: snel he? Ik stond gisteren nog op het vliegveld van Dusseldorf afscheid te nemen van papa en mama. Hoewel ik me kan voorstellen dat zij het niet zo snel vonden gaan ;-) Tot gauw!