Keep Austin weird and NOLA dry!
Door: Celientje
Blijf op de hoogte en volg Celine
11 November 2011 | Verenigde Staten, New Orleans
Howdie y'all!
Hoera, ik ben in het Zuiden! Vanochtend ben ik uit een ijskoude bus gerold in New Orleans, Louisiana, ofwel NOLA. Ik logeer bij couchsurfer Rebecca en haar vriendin Deanie. Gezellig tot nu toe. Onderweg naar hun huis zag ik allerlei lege stukken in de straten, en huizen onder verbouwing. Katrina was here...
Maar ik ben hier niet rechtstreeks vanuit Santa Fe gekomen. Zo'n busrit kan ik echt niet aan. Het leven van een reiziger gaat echt niet over rozen, hoor! Ergens tussenin ligt Austin en ik heb er twee mensen goede dingen over horen zeggen, dus werd het Austin.
Hoewel de geografische ligging doet vermoeden dat Austin een deel van Texas is, is dat niet helemaal waar. Ja, het is de Texaanse hoofdstad, maar daar houdt het dan ook me op. Volgens de Lonely Planet vindt de rest van Texas het prima dat Austin maf is, 'as long as the weirdness stays in Austin'. Dus.
Ook hier is de frase 'keep Austin weird' populair. Weet je nog, Portland? Ach, ik weet natuurlijk niet hoe mainstream Texas is, maar Austin beviel uitstekend en deed ook wel een beetje aan Portland denken. Leuk liberaal volk, veel live muziek, maar dan met een prettig klimaat. Hoewel ik daar in augustus waarschijnlijk anders over denk.
Twee nachtjes in een hostel geslapen en me weer eens in dat wereldje gedompeld. Ofwel met een man of 12 de stad in. Gezellig, alleen jammer dat de bassist die frown maar niet upside down kreeg! Poeh, wat een serieus gezicht.
Verder heb ik twee dagen min of meer doelloos rondgelopen in de stad. Vat dit niet negatief op, ik had gewoon geen plan. Stond ik opeens midden op de campus. Ik vind het grappig dat Amerikaanse studenten zo fanatisch over hun universiteiten zijn. Er liepen heel veel mensen rond met truien van de 'Texas Longhorns' (die van de universiteit dus he). In Groningen zag je dat echt niet zo veel (hoewel zo'n trui met 'RUG' op de voorkant hilarisch blijft!).
Jammer genoeg dacht ik dat de vleermuizen al vertrokken waren. Mijn laatste dag in Austin werd mij verteld dat ze er nog zijn, maar dat haalde ik niet meer. De bus wachtte. Vleermuizen dus. Ja, om Austin echt maf te maken: De Congress brug huisvest sinds de renovatie een kolonie moedervleermuizen en hun kleintjes. In de lente komen de zwangere moeders uit Mexico en in de zomer kunnen de kleintjes vliegen. Rond zonsondergang vliegen ze dan met zijn allen weg om te eten; 1 tot 1,5 miljoen vleermuizen!
In eerste instantie was dat natuurlijk paniek en wilde iedereen het 'ongedierte' weg hebben. Mazzel voor de beestjes dat een NGO gericht op het behoud van vleermuizen in het algemeen een paar jaar na de renovatie van de brug zijn hoofdkwartier naar Austin verhuisde. Nu is het een attractie die velen iedere namiddag naar de rivier trekt. En ze zijn echt nuttig: in het 'hoogseizoen' eten de vleermuizen tot 15 ton insecten. Op zich al fantastisch, maar het betekent ook dat boeren in de buurt met minder pesticide kunnen verbouwen.
En nu dus NOLA. We zijn net the French Quarter in geweest. Prachtige oude huizen, met diepe balkonnen, die dan weer beroemd zijn vanwege hun ijzerwerk. Echt mooi. Maar ik weet niet of je me er vanavond ziet. Bourbon Street doet wel erg denken aan Zuidzijde/Peperstraat. Jeeej, met zijn allen heeeel erg dronken worden. Dat zullen we nog wel zien.
Onderweg met Rebecca en Deanie gekletst natuurlijk. Deanie woonde hier ook ten tijde van Katrina. Pfft, daar ging wel het een en ander mis. Zij en haar familie zijn geëvacueerd vlak voor de orkaan toesloeg, wat op zich positief is. Helaas, Deanie is de enige die 'toestemming' heeft gekregen om terug te keren. Voor de rest was het 'niet veilig genoeg'. Kun je je eigen stad niet eens in. Ze wonen hier nog steeds niet. Erg treurig.
Ook op het Greyhound station ondervond ik Katrina: ze hebben er geen kluisjes, omdat het gedecimeerde personeel het onderhoud niet aankon, dus zijn de kluisjes verwijderd. Geen tragedie natuurlijk, maar toch raar om te horen dat een bedrijf een achtste van zijn personeel kwijt is. Een achtste! Natuurlijk zijn deze mensen niet allemaal verdronken. Veel mensen die zijn opgevangen in de Superdome nadat de dijken waren doorgebroken, kregen een (enkele) reis naar andere staten. Je kunt je voorstellen, als al je papieren zijn weggespoeld en je al je bezittingen kwijt bent, het nogal lastig is om weer iets op te bouwen. Mensen die probeerden het stukje land waar hun huis op stond terug te krijgen, konden geen aktes overhandigen, dus werd hun land door de stad verkocht aan anderen. Veel anderen hebben überhaupt nooit terug kunnen keren.
Ik moet zeggen dat ik natuurlijk niets hierover zeker weet, maar volgens Rebecca en Deanie was het duidelijk te merken welke mensen iets voor elkaar konden krijgen en welke niet. De scheidslijn had iets met kleur te maken.... Nu zijn Rebecca en Deanie allebei zwart, dus objectief zal het niet helemaal zijn, maar het is ook niet de eerste keer dat ik zoiets hoor. En dan weet je weer wat plaatsvervangende schaamte is.
Gelukkig doet de stad verder allesbehalve treurig aan. Op zowat iedere straathoek hoor je live muziek, en er wordt goed gegeten en gedronken. Vanavond gaan we naar de verjaardag van een vriend van Rebecca, die een restaurant in zijn achtertuin heeft. Jammer genoeg heeft hij geen Zuidelijk eten, maar dat komt nog wel. Zijn burrito's (niet weer!!!) zijn 'gefuseerd' met Carraibische stijlen, dus het zal toch niet meer van hetzelfde zijn.
Overigens in Austin een patatje gegeten van de Mexikaan/Koreaan. Frietjes met varkensvlees erover, ui, koriander, kaas en een hete saus. Fusion is erg okee.
Ik heb vandaag ook erg Louisiaanse koffie gehad: koffie met gemalen andijviwortel. Prijsvraag van deze week: waar kennen we dat van (daarmee bedoel ik eigenlijk 'jullie' mee, ouwetjes!)? Koffie verkeerd met een beignet in cafe Du Monde. En dan is het leuk dat je met locals bent en dus gewoon een tafeltje pakt. Dat mag gewoon, niets mis mee, maar alle toeristen stonden braaf in een errug lange rij te wachten.
Cafe Du Monde is 24 uur per dag, 365 dagen per week open. En wat serveert men daar behalve koffie en beignets? Niets! Okee, warme chocomel, koude melk en misschien twee soorten fris. Maar zeker wat eten betreft is het allen beignets. Zo Celine, wat voor eentje heb je uitgekozen? De standaard. Want dat is de enige soort die ze hebben. Er is daar geen sprake van appelbeignets, rozijnen, ananas of zelfs maar een beetje rum. Ongelooflijk toch, dat een toko 525600 minuten per jaar kan draaien op beignets, en daarmee zelfs volle zalen trekt?
Dit weekend zal ik ongetwijfeld meer beleven, en vanavond begint het met de fusion burrito's. Kom maar door met die handel!
Tante Toos: hmm, ik dacht, laat ik 'leksteel' eens googlen. Dat was een slecht plan en ben niets wijzer! En zoals mama zei, een coyote is een prairiewolf.
Els: dat Skypen wil maar niet lukken he? Maar goed, je weet dat ik ontzettend blij ben dat je een baan hebt. En nog belangrijker, dat je die bijna in het zuiden hebt gevonden, haha. Ik voorzie een interessante carnaval :-)
Mama: ja die ken ik wel. Maf verhaal wel hoor, en ik zal het zelf maar niet uitproberen.
Thea: ja leuk he? Maar een niet-functionele boerderij is wel maf en een andere ervaring. Het is wel erg leuk om drie enthousiaste honden op het erf uit te laten. Ben je even zoet mee!
Papa: de definitie van 'ranch' varieert, maar volgens mij is het algemeen aangenomen dat een ranch vlees produceert, geen groenten. De boerderij van Tony en Joke komt dan ook meer in de buurt. Verder is er het aspect 'formaat'. Bigger is better. En cowboys pap, cowboys. Moet ik dan ook alles uitleggen? :-p
Tot de volgende keer!
Liefs,
Celine
P.S. Er zijn inmiddels ook foto's bij het vorige verhaal, mocht iemand dat gemist hebben.
Hoera, ik ben in het Zuiden! Vanochtend ben ik uit een ijskoude bus gerold in New Orleans, Louisiana, ofwel NOLA. Ik logeer bij couchsurfer Rebecca en haar vriendin Deanie. Gezellig tot nu toe. Onderweg naar hun huis zag ik allerlei lege stukken in de straten, en huizen onder verbouwing. Katrina was here...
Maar ik ben hier niet rechtstreeks vanuit Santa Fe gekomen. Zo'n busrit kan ik echt niet aan. Het leven van een reiziger gaat echt niet over rozen, hoor! Ergens tussenin ligt Austin en ik heb er twee mensen goede dingen over horen zeggen, dus werd het Austin.
Hoewel de geografische ligging doet vermoeden dat Austin een deel van Texas is, is dat niet helemaal waar. Ja, het is de Texaanse hoofdstad, maar daar houdt het dan ook me op. Volgens de Lonely Planet vindt de rest van Texas het prima dat Austin maf is, 'as long as the weirdness stays in Austin'. Dus.
Ook hier is de frase 'keep Austin weird' populair. Weet je nog, Portland? Ach, ik weet natuurlijk niet hoe mainstream Texas is, maar Austin beviel uitstekend en deed ook wel een beetje aan Portland denken. Leuk liberaal volk, veel live muziek, maar dan met een prettig klimaat. Hoewel ik daar in augustus waarschijnlijk anders over denk.
Twee nachtjes in een hostel geslapen en me weer eens in dat wereldje gedompeld. Ofwel met een man of 12 de stad in. Gezellig, alleen jammer dat de bassist die frown maar niet upside down kreeg! Poeh, wat een serieus gezicht.
Verder heb ik twee dagen min of meer doelloos rondgelopen in de stad. Vat dit niet negatief op, ik had gewoon geen plan. Stond ik opeens midden op de campus. Ik vind het grappig dat Amerikaanse studenten zo fanatisch over hun universiteiten zijn. Er liepen heel veel mensen rond met truien van de 'Texas Longhorns' (die van de universiteit dus he). In Groningen zag je dat echt niet zo veel (hoewel zo'n trui met 'RUG' op de voorkant hilarisch blijft!).
Jammer genoeg dacht ik dat de vleermuizen al vertrokken waren. Mijn laatste dag in Austin werd mij verteld dat ze er nog zijn, maar dat haalde ik niet meer. De bus wachtte. Vleermuizen dus. Ja, om Austin echt maf te maken: De Congress brug huisvest sinds de renovatie een kolonie moedervleermuizen en hun kleintjes. In de lente komen de zwangere moeders uit Mexico en in de zomer kunnen de kleintjes vliegen. Rond zonsondergang vliegen ze dan met zijn allen weg om te eten; 1 tot 1,5 miljoen vleermuizen!
In eerste instantie was dat natuurlijk paniek en wilde iedereen het 'ongedierte' weg hebben. Mazzel voor de beestjes dat een NGO gericht op het behoud van vleermuizen in het algemeen een paar jaar na de renovatie van de brug zijn hoofdkwartier naar Austin verhuisde. Nu is het een attractie die velen iedere namiddag naar de rivier trekt. En ze zijn echt nuttig: in het 'hoogseizoen' eten de vleermuizen tot 15 ton insecten. Op zich al fantastisch, maar het betekent ook dat boeren in de buurt met minder pesticide kunnen verbouwen.
En nu dus NOLA. We zijn net the French Quarter in geweest. Prachtige oude huizen, met diepe balkonnen, die dan weer beroemd zijn vanwege hun ijzerwerk. Echt mooi. Maar ik weet niet of je me er vanavond ziet. Bourbon Street doet wel erg denken aan Zuidzijde/Peperstraat. Jeeej, met zijn allen heeeel erg dronken worden. Dat zullen we nog wel zien.
Onderweg met Rebecca en Deanie gekletst natuurlijk. Deanie woonde hier ook ten tijde van Katrina. Pfft, daar ging wel het een en ander mis. Zij en haar familie zijn geëvacueerd vlak voor de orkaan toesloeg, wat op zich positief is. Helaas, Deanie is de enige die 'toestemming' heeft gekregen om terug te keren. Voor de rest was het 'niet veilig genoeg'. Kun je je eigen stad niet eens in. Ze wonen hier nog steeds niet. Erg treurig.
Ook op het Greyhound station ondervond ik Katrina: ze hebben er geen kluisjes, omdat het gedecimeerde personeel het onderhoud niet aankon, dus zijn de kluisjes verwijderd. Geen tragedie natuurlijk, maar toch raar om te horen dat een bedrijf een achtste van zijn personeel kwijt is. Een achtste! Natuurlijk zijn deze mensen niet allemaal verdronken. Veel mensen die zijn opgevangen in de Superdome nadat de dijken waren doorgebroken, kregen een (enkele) reis naar andere staten. Je kunt je voorstellen, als al je papieren zijn weggespoeld en je al je bezittingen kwijt bent, het nogal lastig is om weer iets op te bouwen. Mensen die probeerden het stukje land waar hun huis op stond terug te krijgen, konden geen aktes overhandigen, dus werd hun land door de stad verkocht aan anderen. Veel anderen hebben überhaupt nooit terug kunnen keren.
Ik moet zeggen dat ik natuurlijk niets hierover zeker weet, maar volgens Rebecca en Deanie was het duidelijk te merken welke mensen iets voor elkaar konden krijgen en welke niet. De scheidslijn had iets met kleur te maken.... Nu zijn Rebecca en Deanie allebei zwart, dus objectief zal het niet helemaal zijn, maar het is ook niet de eerste keer dat ik zoiets hoor. En dan weet je weer wat plaatsvervangende schaamte is.
Gelukkig doet de stad verder allesbehalve treurig aan. Op zowat iedere straathoek hoor je live muziek, en er wordt goed gegeten en gedronken. Vanavond gaan we naar de verjaardag van een vriend van Rebecca, die een restaurant in zijn achtertuin heeft. Jammer genoeg heeft hij geen Zuidelijk eten, maar dat komt nog wel. Zijn burrito's (niet weer!!!) zijn 'gefuseerd' met Carraibische stijlen, dus het zal toch niet meer van hetzelfde zijn.
Overigens in Austin een patatje gegeten van de Mexikaan/Koreaan. Frietjes met varkensvlees erover, ui, koriander, kaas en een hete saus. Fusion is erg okee.
Ik heb vandaag ook erg Louisiaanse koffie gehad: koffie met gemalen andijviwortel. Prijsvraag van deze week: waar kennen we dat van (daarmee bedoel ik eigenlijk 'jullie' mee, ouwetjes!)? Koffie verkeerd met een beignet in cafe Du Monde. En dan is het leuk dat je met locals bent en dus gewoon een tafeltje pakt. Dat mag gewoon, niets mis mee, maar alle toeristen stonden braaf in een errug lange rij te wachten.
Cafe Du Monde is 24 uur per dag, 365 dagen per week open. En wat serveert men daar behalve koffie en beignets? Niets! Okee, warme chocomel, koude melk en misschien twee soorten fris. Maar zeker wat eten betreft is het allen beignets. Zo Celine, wat voor eentje heb je uitgekozen? De standaard. Want dat is de enige soort die ze hebben. Er is daar geen sprake van appelbeignets, rozijnen, ananas of zelfs maar een beetje rum. Ongelooflijk toch, dat een toko 525600 minuten per jaar kan draaien op beignets, en daarmee zelfs volle zalen trekt?
Dit weekend zal ik ongetwijfeld meer beleven, en vanavond begint het met de fusion burrito's. Kom maar door met die handel!
Tante Toos: hmm, ik dacht, laat ik 'leksteel' eens googlen. Dat was een slecht plan en ben niets wijzer! En zoals mama zei, een coyote is een prairiewolf.
Els: dat Skypen wil maar niet lukken he? Maar goed, je weet dat ik ontzettend blij ben dat je een baan hebt. En nog belangrijker, dat je die bijna in het zuiden hebt gevonden, haha. Ik voorzie een interessante carnaval :-)
Mama: ja die ken ik wel. Maf verhaal wel hoor, en ik zal het zelf maar niet uitproberen.
Thea: ja leuk he? Maar een niet-functionele boerderij is wel maf en een andere ervaring. Het is wel erg leuk om drie enthousiaste honden op het erf uit te laten. Ben je even zoet mee!
Papa: de definitie van 'ranch' varieert, maar volgens mij is het algemeen aangenomen dat een ranch vlees produceert, geen groenten. De boerderij van Tony en Joke komt dan ook meer in de buurt. Verder is er het aspect 'formaat'. Bigger is better. En cowboys pap, cowboys. Moet ik dan ook alles uitleggen? :-p
Tot de volgende keer!
Liefs,
Celine
P.S. Er zijn inmiddels ook foto's bij het vorige verhaal, mocht iemand dat gemist hebben.
-
11 November 2011 - 23:45
Trees:
Het antwoord op je raadseltje voor de ouwetjes is cichorei, ofwel buisman. Liefs, morgen meer -
12 November 2011 - 00:39
Leo:
Ook voor het 2e raadsel verzorgen uw lezers de richting naar de oplossing. U moet wel zelf het traject afleggen:
een leksteel is niet om te Googelen, maar om te lekken. Voeg daar een lollige klinkerverschuiving aan toe, en u proeft het al.
Overigens ben ik van mening, dat het verschil tussen een ranch en een farm niet behoort tot de leerstof in het Nederlandse onderwijs. -
12 November 2011 - 09:47
Tante Toos:
Celine hoe kun je de tijd vinden om al die verslagen te maken. Chapeau!
Een leksteel is een kermissteel kan roze geel blauw en van kaneel zijn. Dat moet je toch weten met de Tilburgse kermis als achterliggende gedachte. Nog enkele weken en dan op naar de volgende "leksteel". Gr. -
12 November 2011 - 16:21
Trees:
Hi Celine, Ik heb je verslag deze keer beter dan ooit kunnen volgen. Austin is dus nog net zo weird als 12 1/2 jaar geleden. Toen liep ik op een belangrijk grasplein op die campus te genieten van een serie prachtige bomen en van de grondeekhoorns die zich gedroegen of we elkaar al jaren tutoyeerden. Word ik al wandelend ingehaald door een figuur die mij op vertrouwelijke toon vraagt : "Did you know Washington was a presbyterian?"
Ik vroeg ter verduidelijking "Which one do you mean: George or DC?" Waarop hij vredig stil bleef en zonder antwoord te hebben gekregen zijn weg vervolgde. Ook de andere weirdo liep door alsof er niets was gebeurd. Snappie dat ik het herken? Ik heb nog een hele serie foto's van Austin-toen (februari 1999) liggen. Ik herinner me ook bijna Europees aandoende studentenkroegen en -neringen, alsmede op bepaalde plekken de onaflatende stank van geschroeid vlees, vermengd met benzinedampen.
Overigens is het een feit van bijna algemene bekendheid dat de ellende van Nola en Katrina kleurverschikllebn kent. Reis lekker verder (ik begin al bijna te poetsen ...). groetjes, liefs. -
13 November 2011 - 15:40
Annet:
Nola ziet er inderdaad mooi en relaxed uit.
En kijk ook daar worden de burrito's gefuseerd met allerlei stijlen, waarom doe je bij mij dan altijd lelijk, als ik die maak op zijn Truks, Amerikaans, Chinees, oftewel ala Annetje? :-)
Stijn en Olga wilden ze wel eens proeven. XXX Mam. -
14 November 2011 - 08:54
Olga:
haha, nu al zin in een burito à la Annetje, met een leksteel als toetje (we hebben er nog twee van de kermis!)
de Nederlandse versie van het Austin's Patatje Mexicaan/Koreaan: De kapsalon (wel het lekkerst als je goed gedronken hebt) dat gaan we dus in het Tilburgse eten!
Have fun!
x -
14 November 2011 - 14:58
Es:
Hai!
Zo wat een heftige boel in NOLA. Uhm, dat Bush het allemaal verkeerd had aangapakt, wist ik. Dat arme mensen er armer waren geworden wist ik ook. Dat er enorm veel wordt gediscrimineerd op basis van huidskleur (ja dat is ECHT waar ja, vreselijk!!!) wist ik ook. Maar dat men z'n land kwijtraakte omdat het OEPS per ongeluk werd doorverkocht, en dat mensen one-way tickets out of state kregen. zoooooooo hey. Dat is echt heftig en niet zo best nee!!! Zooo... Ach dat rijke amerika waar de poverty zo hoog is he...
Maar ik ben blij te horen dat jij op je reis ook duidelijk heel veel goeie amerikanen tegenkomt. en als er nou nog een ding is dat ik al wist... dan is het dat goeie amerikanen ook echt heel goed kunnen zijn. :-)
dikke kus en feest ze verstandig! -
14 November 2011 - 21:35
Els:
Wat zeide gij ervan? Trekkersgat of Kruikenstad? Voor ons noordelingen is carnaval een onbegrijpelijke hobby, maar als jij mooie pakjes in elkaar knutselt, wil ik mij best in het feestgedruis werpen ;-) -
16 November 2011 - 09:01
Tante Toos:
Jullie zijn welkom op de Tilburgse les.
Vorige week nog naar het Tilburgs Diktee geweest. Was toch nog verr...... moeilijk. Er valt dus nog wat te leren ook voor mij.Mar allez houdoe war!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
