Weekendje cultuur

Hallo daar weer.

Komen jullie al goed in de kerstsfeer? Ik hier een beetje, steeds als ik naar Georgia’s kamer ga loop ik bijna tegen een enorme (nep!)kerstboom aan, die iemand op haar verdieping heeft neer gezet. Grappig, aangezien Georgia op haar verdieping de enige is die kerstmis überhaupt viert. Al haar ganggenoten zijn Aziaten, vandaar. Op het centrale plein zijn ze bezig met een enorme boom, ook nep natuurlijk. Ik zal er een keer foto’s van maken.

Monique: tja, heel dapper, dat vond ik zelf ook wel. Ik snapte er ook niet veel van hoor. Er hing een bord waarop stond welke liederen gezongen werden, die je dan in het boek kon opzoeken, maar binnen de kortste keren was ik de draad kwijt.... De planning is dat ik 24 januari terug kom/ben, dat weet ik ook niet precies. Ik ga dinsdag naar het Chinese consulaat, de mensen daar lief aankijken en hopelijk geven ze me dan een visum. Dan kan ik daarna mijn ticket wijzigen. Maar echt lang duurt het dus niet meer. Was je ook mee naar Fransum?

Laura: inderdaad, ik kan binnenkort vrij gemakkelijk integreren in Amerika, denk ik! Heb je het adres gekregen? Mijn mail stuurde me namelijk een foutmelding en zou het nog eens proberen... Je had Brian nog niet gemist, maar ik heb nu een slechte maar toch duidelijker foto van hem, speciaal voor jou!

Michiel: boehoe! Niet zo gemeen, ik wil liever het gevoel hebben dat ik niets gemist heb, haha. Fijn dat het leuk was!

Dan over tot de orde van de week. Vorig weekend was ronduit religieus, dit weekend kan ik bestempelen als cultureel. Vrijdagavond zijn Georgia, Laura, Anja, Astrid en ik naar ‘A streetcar named desire’ geweest. In het Russisch... Had op imdb.com een samenvatting gelezen, waardoor het wel te doen was. Ze hadden een enorm mooi decor, met een ronddraaiend middenstuk, volgens mij omdat Blanche koekoe is... Het Amerikaanse gezelschap was wat teleurgesteld dat Stanley gespeeld werd door een lelijke man van middelbare leeftijd. Niet echt een waardige equivalent van jonge Marlon Brando, volgens hun. Moet de film kennelijk ook eens gaan zien, haha.

Na het toneelstuk wilden we iets gaan drinken. Het Georgisch restaurant zat vol, helaas. Het grappige was dat vervolgens ik en Georgia, de twee van het gezelschap die hier het kortst zijn en het slechts Russisch spreken, de rest naar een andere kroeg meesleepten. De anderen blijven meestal thuis in de altijd gezellige (niet he!) obshchezhite. Georgia en ik hebben zo’n beetje de belangrijkste kroegen al wel van binnen gezien. Niet zo heel moeilijk overigens, vooral in vergelijking met Groningen, toch rijkelijk bedeeld met kroegen overal, is het hier verdomd saai. Je moet best ver lopen soms voor de volgende kroeg, als je tenminste een beetje een leuke kroeg wil. In de kroeg werd ik nog hartelijk uitgelachen omdat tot twee keer toe iemand er met mijn sjaal vandoor ging, die bleef hangen achter een knoop. Leuk hoor!

Daarna naar huis, zaterdag was een belangrijke dag! Ik moest om 11 uur bij de ‘grote zaal’ zijn, waar die dag het internationale studentenfestival zou plaatsvinden. Wat een geweldig iets om mee te maken. Bij de repetities hadden we al kunnen zien dat de Russische docenten de gelegenheid uitermate serieus namen. Het festival was een wedstrijd (natuurlijk, wat dacht jij dan?), tussen 6 universiteiten uit het verre oosten van Rusland. Ik was niet eens de enige blanke die mee deed, een andere universiteit had een Duitser en een Nieuw-Zeelander zover gekregen om mee te doen. Opvallen deed ik hoe dan ook toch wel, geloof ik. Ik heb later nog even ‘dag buurman’ tegen de Duitser gezegd. Kon hij wel om lachen!

Voordat het geheel begon, werd ik door een docent geroepen, die me stationeerde voor een meisje dat ik nooit eerder had gezien en zich voorstelde als iemand van de Komsomolskaja Pravda (=Russische krant). Ze stelde me wat vragen over hoe ik hier oud en nieuw ging vieren (nog onbekend) en hoe dat in Nederland gaat. Grappig, zo wordt je nooit geïnterviewd, zo twee keer op een dag (Spits belde ’s avonds).

Om 12 uur zou de boel beginnen, en mijn groep was als eerste. Ik was behoorlijk nerveus, dus blij dat het al gauw over zou zijn. Georgia heeft er een filmpje van gemaakt, zal eens kijken of ik dat ergens op het net kwijt kan. Georgia’s lied was trouwens uit het programma geschrapt, maar Anna, van de Russische school, was vergeten haar dit te melden. Heel maf. Iets over dat ze maar alleen was, maar tijdens het festival heb ik meer solo-optredens gezien. En het is echt niet zo dat ze niet goed was of zo.

Het festival had 3 categorieën. Russische liedjes, toneel/drama en cultuur uit eigen land. De laatste was het meest interessant. We hebben mogen kijken naar een Japans lied in kimono’s, Chinese waaierdansen en het allerbeste van de dag: Koreanen die zich uitleven op allerlei verschillende slaginstrumenten. GAAAAF!! Verder deed een groep van onze uni een super leuk sprookje op muziek, over insektjes die aangevallen werden door een spin. De held, een knappe vlinder in pak, komt het mooie meisje redden. Heel James Bond. Aan het eind werden er ontelbare prijzen uitgereikt, ik weet absoluut niet wie nou wat gewonnen heeft. Het geheel werd aan elkaar gepraat door onze eigen ster Mugi en een voor mij onbekende Noord-Koreaan. Mugi was echt het paradepaardje. Uiteraard ziet ze er buitenlands uit, maar spreekt daarbij wel vrijwel perfect Russisch. Wat waren we trots, haha!

Meteen na het festival ben ik met Georgia naar het Duitse café geweest. Zij wilde bier en ik moest plassen en Hans (zo heet de tent) was vlakbij. Tijdens het festival wilde ik echt niet naar de WC. Geen toiletpapier, wc’s spoelden niet door en geen water om je handen te wassen. Als 1 van deze drie nou ontbreekt, okee, maar allemaal! Laura heeft me een preek gegeven dat je hier altijd je zakdoekjes en ‘zeep zonder water’ mee moet nemen. Ja mama, je hebt gelijk, ik zal er voortaan beter aan denken! Bij Hans werd het ondertussen bijna 8 uur, en dan zou de Spits-inteviewster bellen. We hadden geen zin in naar huis te gaan, dus ik besloot gewoon naar buiten te gaan als ze belden. Dat was een misser! Het is inmiddels, na een relatief warme week, behoorlijk afgekoeld en een telefoongesprek van bijna een uur buiten was een stuk minder comfortabel dan ik had ingecalculeerd. Jaja, ik weet het, eigen schuld. Jammer was dat dan ook je hersenpan een stuk minder werkt, dus ik ga de mevrouw straks maar even mailen met de antwoorden die ik haar schuldig moest blijven. Wat is het meest bizarre wat ik heb meegemaakt. Tja, dat is zo veel dat ik er gisteren aan de telefoon echt niet op kwam! Het komt overigens waarschijnlijk ergens volgend jaar in de krant, jullie horen er nog van.

Hans vond het niet erg, dat telefoongesprek, want ik had nu een goed excuus om langer te blijven om op te warmen. We werden gebeld door Laura, die met Dasha (Russisch meisje op wie Laura helemaal hoteldebotel is, maar we weten niet eens of Dasha wel op meisjes valt en of ze weet dat Laura dat doet) en Anja in een andere kroeg was, of we ook kwamen. Wij daar heen, maar het bleek dat het al bijna elf uur was. Georgia is daarop naar huis gegaan, om problemen met haar ‘dobermann-dezjoernaja’ te voorkomen. De rest ging met Dasha mee naar haar vader. Heel apart. We kwamen daar aan, toch vrij laat op de avond, maar we werden heel hartelijk ontvangen. Helaas was ik iets te moe en verkleumd om het helemaal te kunnen waarderen... We gingen zitten en op tafel verscheen een hele lading voer. Ook al riepen we heel hard dat het echt genoeg was gingen papa van Dasha en zijn vriendin nog naar de winkel om meer te halen. Jammer dat Anja en ik vrijwel meteen weggingen toen ze weer terugkwamen (met Maasdam, haha! Daar nog wel een stukje van mee gepikt, uiteraard). Het was al 1 uur geweest, dus we moesten de bewaking heel lief en onschuldig aankijken om naar binnen te mogen.

Laura is bij Dasha blijven slapen, zal straks eens polsen hoe dat is verlopen. Meisie, vertel het haar dan, roepen wij met zijn allen. Maar ja, makkelijk praten als je het zelf niet hoeft te doen.

Vandaag keek ik uit het raam en een stukje zee is nu echt bevroren. Het ijs van de vorige keer was volledig verdwenen, maar vanacht is het weer heel hard gaan vriezen en zie hieronder het resultaat.

Zo, dat was het weer. Tot de volgende keer. Fijne kerst voor iedereen, mocht het er voor die tijd niet meer van komen. Geniet van de feestdagen en tot mails/blogs!

Liefs,
Celine