weekend deel II en meer

The story continues, maar eerst: Michiel, het was de eerste keer inderdaad, dat ik een hele nacht in de stad heb doorgebracht. Voorlopig ook de laatste, denk ik. Ik weet inmiddels wel dat het vermeende Duitse restaurant er daadwerkelijk was, het is een heel leuke tent zelfs... En bah, ik heb Fransum gemist! Blij dat het gezellig is geweest. Was het ook effectief?

Ik ga verder waar ik gebleven was, zaterdagavond...
’s Avonds met Georgia pannenkoeken gegeten. De oer-Hollandse pannenkoek met spek beviel haar uitstekend. Ik heb in de keuken de ogen van een paar Chinezen uitgestoken door de pannenkoeken in de lucht te keren, zonder spatel. Je had ze moeten zien kijken. Pure magie vonden ze het. Ik kreeg er wel veel plezier in zo, keerde de pannenkoeken vaker dan strikt noodzakelijk, haha. Daarna vroeg naar bed, want zondag moest ik om 7 uur weer op. Joe was door een Russisch meisje uitgenodigd om naar haar doop te komen en ik zou mee. Om 9 uur zou ze gedoopt worden in de Russisch Orthodoxe kerk. Het was niet echt een prachtige kerk, maar het is toch wel leuk om zoiets van binnen te hebben gezien. Gelukkig wist Joe dat een vrouw in een orthodoxe kerk haar hoofd moet bedekken, anders had ik vast problemen gehad. Er waren echter een hoop dingen die voor ons allebei nieuw waren. Ze hadden geen mis of zo. De mensen aanwezig deden allemaal hun eigen ding. Ook de doop was heel maf. Ten eerste, het meisje dat Joe had uitgenodigd is niet eens komen opdagen. We hebben toch een doop gezien, want het werd ons duidelijk dat ze iedere zondag mensen dopen. Als je komt opdagen kun je meteen gedoopt worden. In eerste instantie dacht de mevrouw die de priester hielp dat wij ook doopkandidaten waren. Er werden zondag elf personen gedoopt, variërend van een kind van ongeveer 1,5 jaar oud en een echtpaar van in de zestig. De lessen die katholieke ouders voor de doop van hun kind volgen (weet ik ook alleen maar van Joe, hihi), kregen de dopelingen (noem je ze zo?) hier ter plekke voor de eigenlijke doop. Ook de confirmation (volgens mij is dat ‘ons’ vormsel, als ik Joe goed begreep) vond meteen plaats, deze echter na de doop. Het geheel duurde 1,5 uur en bestond voor mijn gevoel vooral uit een hoop ritueel. Zo kregen alle dopelingen drie keer oliekruisjes, moesten ze een paar rondjes lopen door de ruimte en werden een paar lokken haar geknipt van achter, voor, rechts en links van hun hoofd. Trouwens, Joe drukte me op het hart dat als ik een kruis wilde slaan dat vooral niet op de manier te doen die ik gewend (yeah right!) was, want orthodoxen doen het boven, beneden, RECHTS en dan links. Volgens hem kun je de kerk uit gegooid worden als ze denken dat je katholiek bent. Ik kon er wel om lachen, omdat ik het überhaupt niet gewend ben een kruis te slaan en als je me had verteld dat katholieken het ook zo doen zou ik je direct geloven.

Toen we de kerk weer uit gingen moest zelfs vrome Joe opgelucht ademhalen dat het eindelijk voorbij was. De rest van de dag bestond uit meer religie. Joe en Brian deden namelijk mee aan een heel kort toneelstukje van de parochie. Het zou plaatsvinden na de mis, en Georgia en ik wilden het zien en besloten dan ook maar naar de mis te gaan. Ik ging met Joe direct naar de kerk toe.

De eigenlijke kerk is ‘under contruction’, zoals te zien is op de foto’s. Joe, Brian en de priesters woonden eerst in de kerk, maar nu op de derde (voor ons dus tweede) verdieping van een splinternieuw gebouw net naast de kerk. In de garage van dit bebouw vinden nu tijdelijk de missen plaats. Verder zijn er kantoortjes in het gebouw en op de derde verdieping is het klooster, wat ik niet van binnen mocht zien omdat het nou eenmaal een klooster is. Er wonen drie priesters, allen Amerikaanse missionarissen. Ik ben voorgesteld aan ‘father’ Sebastian. Hij preekt zelf niet in deze kerk, maar woont er wel en neemt er de biecht af. Verder heb ik zuster Marina ontmoet. Ik heb ze allebei niet lang gesproken, maar ze leken heel aardig.

Ook heb ik Olga en Galja onmoet. Olga is Brians bazin. Brian is in Vlad om aan zijn Russisch te werken en om vrijwilligerswerk te doen. Dat werk bestaat uit spelen met kinderen in een weeshuis en helpen in een bejaardentehuis. Galja is Olga’s dochter en is stapelgek op Brian. Ze heeft nog niet zo lang geleden haar verloofde aan de kant gezet, omdat hij vreemd ging en bovendien istie niet eens katholiek (jak!). Brian is dus in de ogen van zowel haar als van haar moeder een ideale huwelijkskandidaat. Brian is behoorlijk katholiek, lief, knap, en hij bewaart zichzelf voor het huwelijk. Als hij dat kan, kan hij vast ook wel monogaam zijn, zal de gedachte zijn geweest van Galja en haar moeder. Brian vind haar wel aardig, maar wil sowieso met niemand iets beginnen in Rusland. Joe verklaart hem voor gek, maar ja. Brian is een heel apart iemand wat dat betreft. Hij is dan wel hier, maar zodra hij in augustus weer naar huis gaat is het voor hem gedaan met reizen enzo. Hij wil dan werk zoeken, een vrouw en direct aan de kids. Huis met een ‘walk-in-closet and white picket fence’, volvo en een hond. Hij ziet het al helemaal voor zich en schaamt er zich niks voor. Goed natuurlijk, maar ik was wel verbaasd zo iemand tegen te komen in Vladivostok.

Vlak voor de mis ging ik Georgia ophalen van de bushalte, omdat de kerk behoorlijk lastig te vinden is. Ondanks dat zat hij toch al behoorlijk vol toen we terug kwamen. En toen, tja, de mis. Wat kan ik ervan zeggen. Ik kan me van heeel vroeger herinneren dat ik ze saai vond en dat is niet veranderd. Net als vroeger begreep ik er helemaal niets van, al was het nu omdat het helemaal in het Russisch was. Na de mis heeft Joe ons voorgesteld aan Reed, de zoveelste Amerikaan hier die Engelse les geeft. Het verbaast me dat ik nog geen Britten, Canadezen en Australiërs heb ontmoet die hier lesgeven. Kennelijk is er genoeg vraag naar docenten Engels, maar alleen Amerikanen geven het. Maf. Vlak daarna was het toneelstukje. Het duurde ongeveer 10 minuten en was erg grappig. Het was het kerstverhaal in het kort, dus zelfs voor ketter en nauwelijks Russische sprekende Celine prima te volgen. Philipe was ook gekomen. Hij gaat vaker naar de kerk, Fransman die hij is. Na het toneelstuk heeft Joe ons de eigenlijke kerk laten zien, wat eigenlijk gewoon een bouwput was met de muren van een niet lelijke kerk er omheen. De kerk wordt verbouwd door Chinezen, omdat ze goedkoper zijn en schijnbaar ook harder werken. Grappig, ze riepen de hele tijd ‘ni-hao, ni-hao’. Het enige Russisch dat ze kenden was ‘krassivaja devoesjka’, ofwel ‘ mooi meisje’. Geruststellende gedachte dat bouwvakkers toch overal hetzelfde zijn!

Philipe, ik en Georgia zijn daarna gaan lunchen in ‘the Republic’. Daar ben ik een hoop meer te weten gekomen over Philipe. Wat een interessante man! Ooit was hij een bedrijfsadvocaat, en een rijke ook. Als hij uit eten ging, nam hij wel eens de helikopter, had een enorme auto voor de deur en was getrouwd. Op een dag besloot hij echter dat het hem niet gelukkig maakte. Nam ontslag, zijn vrouw ging bij hem weg (of andersom, dat weet ik niet) en hij ging op reis. Hij heeft zo’n beetje alles gezien. Zuid-Amerika, VS, heel Europa en is nu dus in Vlad. Hij is hier met de fiets gekomen wat hem overal waar hij kwam een kermisattractie maakte. Hij heeft in ieder geval genoeg verhalen om een heleboel avonden mee te vullen, haha.

’s Avonds maar vroeg naar bed gegaan, dat was wel nodig na zo’n weekend. Maandag had ik weer een stagedag, veel gelezen over inflatie, hoe alles ontzettend duur was in Vlad in 1994. Dinsdag ben ik op zoek gegaan naar het Duitse café. Het duurde even – in daglicht ziet alles er toch anders uit – maar uiteindelijk kwam ik terecht in een heel leuke tent, waar ik woensdagavond met Georgia ben gaan eten. Goed Duits voer, ofwel veel, haha.
Dinsdag ben ik ook naar Aeroflot geweest, omdat ik, voordat ik weer naar huis kom, graag nog naar Beijing wil. Gelukkig kan ik voor niet al te veel geld mijn ticket wijzigen. Ik ga dan met Georgia met de trein naar Harbin en later naar Beijing, om vanuit Beijing weer naar huis te vliegen. Heb er nu al ontzettend veel zin in! Op de terugweg heb ik nog wat foto’s genomen en ben in het treintje van de heuvel ‘Adelaarsnest’ geweest. Het is dus wel op die bewuste heuvel, pap, maar hij brengt je nog niet eens halverwege, vandaar dat ik hem niet gezien had vanaf de top. Volgens de Lonely Planet is het ‘the smoothest working operation in the Far East’, wat volgens mij een twijfelachtig compliment is. Het was wel grappig, maar het scheelt vooral spierpijn. Toen ik bijna thuis was zag ik dat de Orthodoxe kerk vlakbij de campus eindelijk uit de steigers is, dus daarvan krijgen jullie ook een paar foto’s. Voordat ik in Vlad was lagen de koepels zelfs nog op de grond, is mij verteld. Ze hebben de kerk gerestaureerd, en zijn nu bijna klaar.

Gisteren ben ik nog naar een boekwinkel geweest. Er was namelijk een plan om zaterdag naar ‘de drie zusters’/’de drie gezusters’ (ik weet de Nederlandse vertaling niet eens!) van Tsjechov te gaan. Om er ook van te kunnen genieten hoopte ik een Engelse vertaling op de kop te kunnen tikken, maar helaas kon ik alleen de Russische versie vinden. We gaan nu ook niet meer, was uitverkocht. In plaats daarvan gaan we vrijdag naar ‘A streetcar named desire’, waarvan ik maar even een uittreksel ga zoeken, haha. Maar goed, de boekwinkel maakte mijn dag weer helemaal, want wat trof ik daar aan, enkele boeken van Toon Tellegen vertaald in het Russisch! Daarnaast ook ‘een heel lief konijn’ van Imme Dros. Ik heb deze en ‘toen niemand iets te doen had’ van Tellegen en gekocht. Russisch oefenmateriaal heb ik nooit genoeg!

Dan nog een nieuwtje: Deze week heb ik een mailtje gekregen van iemand die voor de Spits mensen interviewt die voor studie oid in het buitenland zijn en raad eens... Jaja, waarschijnlijk binnenkort een interview met Celine in de Spits. Ik zie mijn ego graag gestreeld, dus ik stemde wel toe, haha. Ze zei dat ze nog geen kandidaten uit Rusland hadden gehad, en Vladivostok klinkt zo lekker exotisch. Mee eens! Jullie horen het wel als ik weet wanneer het geplaatst wordt, dan kunnen jullie een paar exemplaren voor me achterhouden

Dat was het weer, binnenkort meer!

Liefs,
Celine