Wat een nacht!

Hallo daar weer!

Ik heb dit keer thuis een hele lap tekst getikt, en om het jullie niet al te lastig te maken post ik hem maar in 2 keer...

Tante Marjolein: ik heb hier geen weegschaal, maar ik vermoed dat die 8 trappen die ik elke dag een paar keer op en af moet wel wat tegengas geven!

Vrijdagmiddag ben ik met drie klasgenootjes gaan lunchen in de kantine van het belangrijkste gebouw van onze universiteit. Mita, een Japanse vrouw, wilde daar met ons heen. Het was niet heel bijzonder, eigenlijk, maar het was wel leuk om mijn klasgenootjes ook buiten het klaslokaal te zien. Daarna zijn we even in de bibliotheek geweest. Ik hoop van harte dat het niet de enige bibliotheek is die de uni rijk is, want hij was piepklein. Daarna ben ik naar een boekwinkel geweest. Ik wilde een lesboek kopen dat onze docent geschiedenis heeft. Het is bedoeld voor kinderen, dus precies van mijn niveau. Helaas hadden ze niet wat ik zocht Ik heb het nog bij een andere geprobeerd, maar helaas. Daarna ben ik naar een cd/dvd-winkel geweest. Niets gekocht, maar tot mijn verbazing kon je daar ‘Ja zuster, nee zuster’ krijgen! Hilarisch, mijn dag kon niet meer stuk.

Vrijdagavond, na het internetcafé, gingen Joseph, Georgia, Brian en ik de stad in, als soort van afscheidsfeestje. Dinsdag gaat Joe namelijk terug naar Atlanta, om in april weer terug te komen. We begonnen in het Georgische restaurant, waar ik eerder al over verteld heb. Toen we bij het restaurant aankwamen, zagen we twee van onze docentes (Nina en Anna) samen met drie studenten in zitten. Ze hadden behoorlijk wat lol en vertelden dat het voor hun ook een afscheid betrof, omdat de drie jongens maandag vertrekken. Mun-gil (zoiets, Russische naam Maksim...) is uit zijn kamer getrapt wegens roken op zijn kamer, wat hij overigens ontkent. Hij zat in mijn klas, maar was niet mijn favoriete persoon. Altijd laat, of afwezig en deed nooit mee. Zal hem dus niet al te veel missen (in tegenstelling tot Joe). De andere twee gaan voor maar twee weken weg, even naar huis (Korea en Japan). Wij met zijn vieren gingen eten en toen we klaar waren, waren de anderen er ook nog. Joe was/is behoorlijk geïnteresseerd in Nina en schoof bij hun aan. Wij later ook, aangezien het toch zijn feestje was. Het duurde mij, Georgia en Brian alleen iets te lang en overtuigden Joe ervan dat we toch echt weer naar de Rock Bar moesten, omdat het daar nou eenmaal leuk is. Het koste wat moeite voor we hem hadden losgerukt van Nina (die daar best dankbaar voor was) en we eindelijk gingen.

In de rockbar wilden we een waterpijp roken, omdat Joe dat ook nog wilde doen voor hij wegging. Wij bestellen, maar de waterpijp duurde heeeeel lang, omdat ze er niet zo veel hebben, misschien zelfs maar één. Ondertussen raakte Brian aan de praat met Konstantin, een Rus die toevallig naast hem zat. Leek een aardige vent... We zaten gezellig te kletsen toen opeens die andere groep ook in de Rock Bar was. Beetje maf, een paar weken geleden was ik met Georgia in een Japans restaurant. Daar was Mun-Gil toen ook, en toen we later naar de sky-bar in het Hyundai-hotel gingen was hij daar even later ook... Op de één of andere manier lijkt die jongen altijd te weten waar we zijn. Geen verrassing, Joe had zich natuurlijk weer aan Nina vastgezogen en het duurde even voor hij weer terug was. Ik was net even alleen met Konstantin toen Joe weer terug kwam, niet happy, op zijn zachts gezegd. Ik had geen flauw idee wat hem dwars zat, iets met mensen die altijd liegen... Konstantin (sprak best goed Engels) begon een heel verhaal op te hangen dat dat hun probleem is, dat je je niet onzeker moet laten voelen door dat soort mensen. Hij bedoelde het vast goed, maar het hielp niet echt en Joe’s afscheidsfeestje eindigde voor hem met tranen... Nina had via via laten blijken niet geïnteresseerd te zijn en hij had veel liever gehad dat ze dat zelf had gezegd. Tja... Ik moet zeggen, hij is niet al te best in het oppikken van hints, maar het was evengoed wel heel sneu. Brian wilde toch al naar huis en heeft Joe meegenomen (ze wonen allebei bij de kerk).

Georgia en ik moesten nog betalen, dus bleven nog even, op zijn minst om uit te vogelen wat we gingen doen. Het was namelijk al ruimschoots elf uur geweest en we zouden één uur ook niet meer redden. Om één uur gaan de deuren van de flat dicht en kom je er echt niet meer in. De waterpijp hebben we maar gecanceld bij gebrek aan het juiste gezelschap. We zaten nog even bij de andere groep toen Konstantin wilde dat we een paar van zijn vrienden ontmoetten. Wij met hem mee naar zijn vrienden (zelfde kroeg nog). Daar troffen we een paar rasechte bikers. Op het eerste gezicht niet allemaal schatjes. Ze bleken echter okee, vooral de twee meest opvallende types, namelijk Sasha en Reagan. Altijd grappig, als weer eens blijkt dat het uiterlijk maar schijn is. De groep bestond verder uit Stas, die behoorlijk goed Engels sprak, Ivan, die heel ver heen was, zelfs al voordat de absint op tafel kwam, Angelica, Julia en Rita. Het was een interessante avond, op zijn zachtst gezegd. Iedereen wilde met ons praten. Stas om zijn Engels te oefenen, Sasha om ons vieze Russische woorden te leren, Reagan en Angelica gewoon omdat ze geïnteresseerd waren, Ivan om ons telkens weer op het hart te drukken niet bang te zijn (voor hem danwel andere mensen). ‘Do you afraid me?’ vroeg hij me de eerste keer. ‘Oh, don’t worry, you’ll notice when you’re freaking me out!’ Hij snapte het niet echt, maar echt eng werd hij ook niet. Lachwekkend wel. Julia probeerde mij en Georgia over te halen het drankje in de reageerbuisjes te drinken. Zij beweerde dat het wodka was, anderen weer dat het absint was. We hebben het niet genomen. Ik had niet echt veel zin in hallucinaties, en stomdronken leek me ook geen goed idee om toen al te worden, aangezien we pas om zes uur de flat weer in konden.

Ik denk dat het een uur of drie was toen ik, Georgia, Angelica, Reagan en Konstantin gingen dansen. Zij zouden ons ergens mee naar toe nemen. We gingen eerst nog even gedag zeggen tegen de andere groep, die erg verbaasd waren dat wij er nog waren. Anna vond het maar niks dat wij met hun mee gingen, maar we hadden geen zin om bij hun (de docenten en studenten dus) te blijven en met zijn tweeën is het moeilijker wakker blijven. We drukten Anna op het hart dat we heel goed op elkaar zouden passen, niet verkocht zouden worden en geen gekke dingen zouden gebruiken.

De club waar de Russen ons heen brachten was uitgestorven en ontzettend duur dus we zijn daar ongeveer vijf hele minuten geweest. We wilden naar een andere plek, geen idee waar heen, maar onderweg zijn we los geraakt van Angelica en Reagan. Beetje raar verhaal, ze waren ineens weg. Georgia en ik vonden het niet heel tof, omdat Reagan voor ons gevoel de meest betrouwbare was van de twee kerels en Angelica was ook fijn geweest om erbij te hebben, omdat ze nou eenmaal een vrouw is. We kregen een beetje twijfels over Konstantin (wie weet was het allemaal afgesproken of heeft hij ons expres van de anderen verwijderd, je weet nooit!). Hij wilde ons meenemen naar een Duits restaurant om iets te drinken. Hij had het in zijn hoofd gekregen dat ik Duits was en het idee was niet uit zijn hoofd te slaan. Yes, yes, Amsterdam and you speak German (grrr!). Hij hield halt voor een klein, donker steegje, en om de hoek zou het restaurant zich bevinden. Georgia en ik keken elkaar aan en zeiden allebei ‘naha, ain’t gonna happen’. Als daar een leuk Duits tentje zit, komen we daar een keer overdag wel achter, was de gedachte. We hadden inmiddels schoon genoeg van Konstantin, ook omdat hij maar bleef aandringen over dat restaurant. Wij hadden echter besloten dat we naar bekend terrein wilden, bijvoorbeeld Studio Coffee, 24 uur per dag open. Daar zouden we zeker niet in de prostitutie belanden en we zouden er warm kunnen blijven tot we weer naar huis konden. Konstantin ging schoorvoetend mee, balen, had van ons niet gehoeven. Zelden zo’n lange nacht gehad! Die kerel bleef maar lullen terwijl Georgia en ik met onze ogen rolden (‘hij wordt nu echt irritant!’) en ze probeerden open te houden. We hebben een beetje gegeten, dat wil zeggen dat ik een klein ontbijt bestelde en Georgia een grote Caesar-salade. Ze was te moe om erover na te denken dat het misschien te veel was. Ze heeft 5 hapjes gehad, de rest heeft Konstantin opgegeten. Hij kan geen eten weggooien omdat hij ooit erg arm was en nauwelijks genoeg had. Hartverscheurend, maar dat merk je niet echt als je al besloten hebt als je iemand niet echt mag. Ik kan het niet heel goed uitleggen, op zich was hij heel aardig. In de Rock Bar gaf hij Brian zijn telefoonnummer en als we ooit in de problemen zouden komen moesten we hem bellen. Toch was er iets mis, al helemaal toen hij zo ontzettend probeerde ons dat steegje in te krijgen.

Om kwart over vijf besloten we dat het mooi geweest was. We zouden gewoon naar huis en wie weet zouden de deuren vandaag wel vroeg open gaan. Konstantin wilde een taxi voor ons bellen, in zijn huis. Jaja, tuurlijk kerel, wij gaan met jou mee naar huis! Hij vond het nogal maf dat we wilden lopen. Nadat we hem plechtig beloofd hadden dat we zouden bellen, ging hij uiteindelijk zelf ook naar huis en konden we weer even lachen. Niet dat het nou zo’n verschrikkelijk avond was, interessant was het zeker, maar dat (piepkleine) stemmetje in je hoofd dat roept dat je morgen wakker wordt in een Russische hoerenkast kan de pret behoorlijk bederven. Achteraf is het natuurlijk allemaal belachelijk, maar toch. Helaas heeft hij onze telefoonnummers ook, maar gelukkig kun je ook gewoon niet opnemen.

De deuren waren natuurlijk niet open, maar de eerste gelukkig wel zodat we in ieder geval in het halletje konden staan, uit de wind. We hoefden maar tien minuutjes te wachten toen de bewaking kwam en de deur open deed. Slechts enkele uren later weer zag ik hem weer, toen ik de flat weer uit ging. Je zag je hem denken: ‘meisje, je hebt nog lang niet genoeg geslapen! Ga terug!’ Ik was het volledig met hem eens, maar ik had nou eenmaal repetitie voor dat festival. Het was in de zaal waar de uiteindelijk uitvoering is, en aangezien ik daar nog nooit geweest ben leek het me wel handig om braaf te komen. Ik was net door mijn pak koffie heen, dat was wel minder. De repetitie was gewoon, alles een paar keer doorgelopen. Daarna gingen andere groepen ook repeteren, dat was ook leuk, omdat er echt heel leuke dingen bij zaten. Daarover volgende week meer, als de uitvoering geweest is. Het geheel versterkte wel mijn schuldgevoel dat de ‘westerse’ groep niets doet voor het festival (op Georgia na dan). De Aziatische groepen hadden echt tijd en moeite gestoken in hun bijdrage en, in tegenspraak met het vooroordeel dat ik hier heb gehoord, leek het ze niet veel te deren voor schut te staan op het podium. Ik heb namelijk mensen horen zeggen dat je Aziaten voor geen goud het podium op krijgt, omdat ze veel te verlegen zijn. Niets van gemerkt.

Na de repetitie ben ik eerst naar huis gegaan. Vanuit mijn kamer kan je zien dat de zee begint te bevriezen (zie foto’s). Ik dacht dat het wel de moeite waard zou zijn van dichtbij te bekijken. Van dichtbij bleek dat er nog geen echte ijslaag op het water lag, wat ik vanuit mijn kamer gezien meende te hebben. Het betrof een laagje ‘slush’ en drijvende ijsblokken. Evengoed een heel maf gezicht, ik heb zoiets nooit eerder gezien. Het water dat het strand bereikt had bevroor daar ter plekke, wat op sommige plekken heel gekke effecten gaf. Het was ijskoud, maar het was het allemaal waard. Ik was ook niet eerder op dit strand geweest en ik weet nu dat er minstens één strand in Vlad is waar je een fatsoenlijke strandwandeling kan maken. Ben benieuwd hoe het er over een paar weken uitziet! Aan het eind van het strand kwam ik uit in een niet zo’n vrolijk gedeelte van Vlad. Het was een behoorlijk arme wijk. Ik zag er een paar zwerfhonden, allemaal schatjes. Twee puppies ook, die waren helemaal vertederend. Van die typetjes met een net iets te groot vel. Echt hartverscheurend, ze konden het een stuk beter brengen dan Konstantin. Bibberend kwamen ze om eten bedelen, maar ik had echt niets. Zo lief, ik wilde ze bijna meenemen. Geen zorgen, mevrouw van de GGD, ik heb ze niet aangeraakt. Wel heb ik er eentje per ongeluk geschopt. Het beestje was op mijn schoen gaan zitten en ik had het niet door.... Ik ben de treurige wijk verder niet in geweest, omdat ik liever over het strand terug ging. De weg terug was nog beter, omdat ik nu de wind in mijn rug had.

Dit was deel 1 van mijn weekend. De volgende keer deel 2... tot dan!

Liefs,
Celine