Eindelijk in Vladivostok....

Hallo allemaal!

Het eerste bericht was wat kort, maar dat zal ik nu goedmaken! Eerst maar even het volgende. Zoals jullie weten ben ik hier voor een stage bij de Vladivostok Times. De hoofdredacteur, een Amerikaan, is echter op dit moment in de Verenigde Staten en kan geen visum krijgen. Hij weet zelf niet waarom, maar voor mij was dat dus behoorlijk slecht nieuws. Het is waarschijnlijk niet zo handig om de stage toe doen zonder hem erbij, maar als ik geen stage loop moet ik (naar ik aanneem) mijn Marco Polobeurs terug betalen. Nu is dat natuurlijk maar geld, dus ik wil het hier hoe dan ook heel leuk hebben. Ik ga immers ook een cursus Russisch doen, dus het is niet zo dat ik niets te doen heb.

Gelukkig weet ik inmiddels dat in de flat waar ik nu zit een Amerikaans meisje woont die werkt bij de Vladivostok News. Ongeveer hetzelfde als de Times, maar dan de concurrent. Zodra ik haar ontmoet wil ik kijken of ik daar mijn stage niet kan doen... Daarover de volgende keer meer!

Over Moskou kan ik kort zijn, ik heb eigenlijk alleen het Rode Plein gezien en Tverskaja afgelopen. Ik heb verder nog e-mail uitgewisseld met Marcel, een Canadees in het hostel. Hij gaat in februari (weer) naar Amsterdam om daar te studeren, dus dat leek ons wel grappig.

En nu ben ik dus in Vladivostok in de ‘obzjezjite’ (ongeveer te vertalen als ‘gemeenschappelijke woning’). Ik ben gisterochtend aangekomen, maar voor mijn gevoel was het nog 3 uur ’s nachts. De vlucht was prima, maar op het begin dacht ik dat het een hel zou worden. Het was een nachtvlucht en ik zag de kans op slapen vergaan toen naast mij een enorme Rus kwam zitten. Ik zat aan het raam en hij plette me er zowat tegenaan. Gelukkig was de vlucht niet vol en is hij na het opstijgen ergens anders gaan zitten. Niet dat ik geslapen heb, maar dat staat daar dus los van.

Bij aankomst op het vliegveld van Vladivostok (die landingsbaan kan overigens wel een strijkbeurt gebruiken!) werd ik opgehaald door iemand van de universiteit, die me naar de studentenflat bracht. Onderweg merkte ik dat het verkeer wel een stuk minder druk is dan in Moskou, maar de rijstijl is hetzelfde: levensgevaarlijk! Ik dacht er eerst nog over om een fiets aan te schaffen, maar ik hou het toch maar bij de benenwagen en de bus. Er schijnt in heel Vladivostok ook maar 1 persoon te fietsen (Phillipe, een Fransman die ook op de Russische school zit) en iedereen verklaart hem voor gek.

Ook viel me nog iets anders op. Ik vroeg me, voor ik hier kwam, af of je iets zou merken van Chinese/Koreaanse/Japanse invloed, omdat die landen zo dichtbij zijn. Nou en of dus! Ruimschoots de helft van de auto’s heeft het stuur rechts, dus ik neem aan dat die geïmporteerd zijn uit Japan, zonder aanpassingen.

Op mijn kamer trof ik Olja, een Russisch meisje met enige kennis van Engels. Ze is erg behulpzaam, maar het verloopt wel wat stroefjes. Toen ik bezig was met uitpakken kwam Anja, een Amerikaans meisje dat hier al een poos is, maar ze had een nieuwe kamer nodig en komt dus bij ons. Ze kwam alleen even kijken, gisteren is ze daadwerkelijk hier komen wonen.

Dezelfde dag nog heeft Olja mij naar een markt gebracht. Ik was even onder de indruk dat er geen supermarkt was, want ik vroeg haar waar er één was en ik kwam dus bij een markt terecht. Er zijn echter genoeg supermarkten, en zelfs eentje bijna tegenover de flat waar ik woon. Die flat ziet er overigens behoorlijk deprimerend uit, vooral van de buitenkant. EJ, denk aan de studentenflat van Boedapest, zo ongeveer. De kamer daarentegen is echt in voortreffelijke staat. Het meubilair ziet er erg nieuw uit en we hebben in de badkamer zelfs een bad. Ik moet me wat opvouwen, want het is een zitbad, maar toch.

De flat heeft 9 verdiepingen, maar geen lift en natuurlijk zit ik op de 8e.... Laat die spieren maar komen dan! Ik baalde er eerst van, tot ik het uitzicht zag.... Ik heb uitzicht op zee, hoera! Foto’s ervan zijn niet heel mooi, omdat ik ze door het raam moet maken (het raam kan wel open, maar dan zit er een hor voor... ).

Ik zit op een Russische verdieping, omdat de internationale etages vol waren. Deze etages, de 2e, 3e en 6e werken iets anders. Daar is 24 uur per dag een vrouw aanwezig die een oogje in het zeil houdt. Ook hebben deze etages wel een keuken en hebben de kamers een telefoonaansluiting en koelkast. Die dingen mis ik dus... Jammer, maar we hebben er al een oplossing voor, waar ik nog op terug kom.

Op de eerste dag ben ik dus met Olja naar de markt geweest. Daarna moest zij naar haar les. Toen ben ik nog een waterkoker gaan kopen, en heb nu koffie, heerlijk! Nou ja, oplos.... Er is wel gewone koffie, maar ik ben er nog niet in geslaagd filters te vinden... Volgens Philipe zijn ze er wel en zodra hij me vertelt heeft waar dan wel heb ik echte koffie. Wat fijn om een Fransman in de buurt te hebben! Dat zullen Olja en Anja ook wel waarderen, aangezien ik ’s ochtends zonder cafeïne niet zo goed ben....

Ik ben donderdag om 7 uur gaan slapen, ik denk dat ik toch wel iets van een jetlag had... De volgende dag moest ik om 9 uur bij de Russische school zijn. Die zit naast de flat, lekker makkelijk. Ik werd geholpen door Nina en Anna. Nina was haar stem kwijt en ik heb haar dus niet echt gesproken, maar Anna is echt superlief. Ik had al een paar behoorlijk onvriendelijke Russen ontmoet, maar Anna maakte alles weer goed! Haar Engels is ook heel goed en ze bood aan om bij wat voor problemen dan ook te helpen.

Ik moest een test maken, waaruit ze gaan opmaken in welke groep ik geplaatst word. Daarna heeft Anna mij uitgelegd waar ik een geldautomaat kan vinden. Ik moet heel wat betalen en het moet bijna allemaal contant (ik kan alleen de cursus zelf met mijn creditcard betalen). Ik moest dus een behoorlijk bedrag opnemen. Zegt dat kl#@*eding dat ik het maximum bereikt had! Ik had echt de schrik van mijn leven! Ik zou me rot schamen als ik op mijn tweede dag al bij papa en mama zou moeten bedelen om geld. Ik heb toen toch maar boodschappen gedaan. Ik ben nu in het bezit van prachtig plastic servies en bestek. En, ik kon het niet laten, een pondje Maaslander! Toch een beetje heimwee, dat mag toch wel?

‘s Middags heb ik een groep andere internationale studenten ontmoet. In december is er een studentenfestival, waar allemaal groepjes buitenlandse studenten van 6 universiteiten een ‘cultureel’ stukje doen. De meeste groepen bestaan uit mensen van één nationaliteit (Chinees, Japans, Koreaans). Ik zit in het ‘westerse’ groepje, waarmee de universiteit wil laten zien dat ze heel werelds zijn en zelfs Europeanen en Amerikanen hebben. In dat groepje zit ik dus, samen met Anja, mijn kamergenootje, Laura en Lesley (ook uit de VS), Astrid (Oostenrijk) en Philipe (de Fransman). We moeten dus gaan bedenken wat we gaan doen.

Het was voor mij heel prettig dat die ontmoeting gisteren was, want ’s ochtends had ik nog voornamelijk heimwee, ’s avonds had ik ook plezier! Philipe moest weg, maar met de meiden van de groep en Mugi (een meisje uit Japan, en ze is echt heeeel grappig) zijn we samen gaan eten. Zij waren al eerder in een Chinees restaurantje (nou ja, veredeld cafetaria) geweest en waren er heel enthousiast over. We moesten een poos met de bus en kwamen op een enorme markt, waar ook een paar Aziatische restaurantjes zijn. Waar wij heen gingen was plastic servies (daar was ik toch al aan gewend, haha!) en tl-verlichting. Het zag er niet uit, maar het eten was echt heel lekker. Volgens Astrid wordt het streng afgeraden om in dat soort tentjes te eten, maar als je dat doet eet je nooit lekker. Zij zijn er de vorige keer ook niet dood aan gegaan, dus dan ga ik ook niet moeilijk doen. Naast lekker was het ook nog eens super goedkoop, ik heb ruim voldoende gegeten en 2 biertjes gehad, en moest 155 roebel betalen (ongeveer 4,5 euro...).

Ik heb tijdens het eten de groep een beetje leren kennen. Ze hebben allemaal thuis al Russisch gestudeerd, maar speciaal voor mij werd gisteravond vooral Engels gesproken. Zelfs voor de Amerikaanse meisjes was het onwennig! Ik denk dus dat ik ook heel snel met hun op Russisch over moet (okee, ernstig aangevuld met Engels, maar toch). Gelukkig, daar wordt het alleen maar beter van!

Al de meiden van gisteren (behalve Anja dan) wonen wel op een internationale verdieping, en zelfs op een eigen kamer. Laura bood aan om haar sleutel te kopiëren en aan mij en Anja te geven. Zo kunnen wij haar koelkast en pannen straks onbeperkt gebruiken. Ook kunnen we dan gebruik maken van haar telefoonlijn. Dat is pas echt handig, want ik koop straks een internetkaart, en met Laura’s telefoonlijn kan ik dan online met een soort pre-paidkaart. Het is dan wel erg langzaam, maar ik kan het tenminste op mijn eigen tijden gebruiken mits ik Laura niet stoor dan. Op de Russische school is ook internet, maar alleen tussen 13 en 17 uur voor vrij gebruik, en dan slapen jullie allemaal!

Na het eten gisteren hebben we nog wat nageborreld op Laura’s kamer, waar ik ook even op haar computer naar MijnPostbank.nl ben geweest. Wat blijkt, ik ben nog niet blut! Het schijnt dat de Russische automaten gewoon raar zijn, of dat je als buitenlander minder mag opnemen. Hoe het ook zij, ik was behoorlijk opgelucht en begon ik het ook daadwerkelijk leuk te vinden om hier te zijn!

Vannacht heb ik tot 4 uur wakker gelegen (is dat dan ook jetlag?), en ben op 14 uur pas weer opgestaan.... Dit wordt dus niet een al te productieve dag. Ik hoop dat ik vandaag weer een wat normaler slaapritme heb!

Zo, ik hou maar weer eens op. Nu op zoek naar internet (Laura is volgens mij niet thuis en de sleutel is er nog niet) en dit verhaal plaatsen. Trouwens, iedereen de me gemaild of ge-sms’t, heel erg bedankt voor de lieve gelukwensen enzovoorts. Sorry dat ik niet persoonlijk heb gereageerd, maar ik was erg druk met voorbereidingen, maar ik heb het wel enorm gewaardeerd!

Veel liefs,
Celine


Daar ben ik weer/nog steeds. Ik ben inmiddels een dag verder en heb nu wel internet en.... een Russisch telefoonnummer!! Als mensen zich genoodzaakt zien mij lastig te vallen met verhalen over Nederland of jezelf, ga gerust je gang. Het is wat ingewikkeld, maar als het goed is, is mijn nummer voor jullie +7 9502878662. Hou a.u.b. wel rekening met het feit dat het bij mij 9 uur later is!!

Dan nog een kleine update: vannacht heb ik toch zoiets mafs meegemaakt. Ik kon niet slapen, echt klaarwakker om 4 uur ’s ochtends. Net toen ik een beetje slaap begon te krijgen stond Olja op, ging naar de badkamer en gebruikte de douche voor meer dan een uur, bijna non-stop. Ik werd zo gefrustreerd, want ik kon daardoor al helemaal niet slapen, maar ik wilde ook niet kloppen of zo, omdat ik ten eerste niet bij mijn derde nacht al wil gaan zeuren, maar ook omdat ik dacht dat ik dan best boos zou worden en dan zou Anja ook wakker worden en dat vond ik wat sneu. De volgende dag kon ze niet zeggen wat ze daar deed, want het was een beetje genant, maar het was echt nodig en het zou niet meer gebeuren. Nu vraag ik me dus ernstig af wat echt niet kan wachten tot de ochtend en meer dan een uur duurt... Beetje jammer, maar goed.

Ik heb inmiddels Georgia ontmoet, het Amerikaanse meisje dat bij de Vladivostok News werkt. Volgens haar komt het helemaal goed met een stage daar, ze moet alleen even overleggen met haar baas daar...

Het weer is trouwens echt fantastisch. De eerste dag was er veel wind, die echt goed koud was, maar daarna is het alleen nog maar prachtig geweest. Ik ben vandaag zonder jas (wel met 2 truien aan) buiten geweest, het zonnetje schijn, heerlijk! Het is wel frisjes, maar op een prettige manier. Het grappige is dat je zou verwachten dat de mensen hier wel gewend zijn aan flinke kou, maar de meeste Russen vinden het nu maar koud, terwijl het ongeveer 10 graden is (schat ik). Ze dragen bijna allemaal al een muts en handschoenen, terwijl ik, koukleum 1e klas, dat nog niet nodig vind. Dat lijkt veelbelovend voor de echte winter, maar ik wil niet te vroeg juichen.... Jullie horen er nog wel van! Enneh, sorry voor de enorme lap tekst, ik had veel tijd....

Veel liefs,
Celine