Sjele zjeleer!

Ofwel gelukkig nieuwjaar in het Boerjatisch! Zijn jullie allemaal goed de jaarwisseling doorgekomen? Hier zijn de feestelijkheden prima en rustig verlopen. Om zeven uur wilden Leonie en ik naar de Oktoberstraat gaan voor ons Oud-en-Nieuw-feestje. Anatoli was in de keuken druk doende zijn feestmaal af te maken. Toen hij merkte dat we zouden gaan – al bepakt en bezakt met camera, aardappelsalade, (kinder)-champagne en wijn – wenkte hij ons terug. Jas weer uit, muts en sjaal af, schoenen uit. Je kunt natuurlijk niet zomaar zonder toost vertrekken.
Eerste toost op het oude jaar. Hoppa, wodkaatje weg. Tweede toost: traditiegetrouw is die voor de ouders. Alle ouders. De mijne, die van Leonie, de overleden ouders en vrouw van Anatoli, haar ouders, enzovoorts. De derde: die was voor ons. Nou ja, voor de liefde. Dat we dit jaar (eindelijk?) een man zullen vinden en veel kinderen krijgen. En dat Anatoli zijn dochter in Frankrijk op zal zoeken en even langs zal wippen om onze kinderen te bewonderen. Dus....
We zadelden ons weer op, klaar voor vertrek, zeg ik natuurlijk iets doms: wens Svetlana en Baba Ljoeda (de moeder van Anatoli's vrouw) ook een gelukkig Nieuwjaar van ons. Nee, dat moet je zelf doen. Ze werden gebeld. Svetlana, altijd al lang van stof, hield ons nog wat langer in het trappenhuis vast met al haar wensen voor ons voor het komende jaar. Denk je dat je daar dan klaar mee bent, bedenkt Anatoli dat we Andrej (van het theater) ook moesten bellen. Zelfde verhaal.
Eindelijk, om half negen, konden we naar Anna en Kornelia. Toen de andere gasten er waren sloegen we aan het eten, praten, en het zingen. De Russische, Nederlandse, Duitse, Hongaarse en Boerjatische volksliederen passeerden de revue. Na twaalven de straat op, waar niet heel veel vuurwerk was, maar wel alleen siervuurwerk gelukkig. In een speeltuin vlakbij was een grote kerstboom neergezet en een aantal ijssculpturen. Een glijbaan erbij en je hebt alles om groot en klein midden in de nacht te entertainen.
Lang duurde het natuurlijk niet in de kou, dus daarna terug naar binnen en de mierzoete taart gegeten. Om half drie gingen we naar huis, met het openbaar vervoer. Je kunt een hoop van Rusland zeggen, maar dat ze je met oud en nieuw tot drie uur nog naar huis brengen voor slechts 30 roebel (nog geen euro), vind ik dan weer klasse.
Nieuwjaarsdag rustig doorgebracht. Veel water en thee gedronken (ahum) en een lange wandeling gemaakt voor een frisse wind in het hoofd. Er is een gebied aan de andere kant van de Zaboka (een zijtak van de rivier Selenga) waar de stad zomaar opeens ophoudt om een paar honderd meter verder alleen nog aan een volkstuin plaats te bieden. Midden in de leegte. Ik liep lang de rivier, en ging naar de overkant over een wiebelende loopbrug die me piepend en krakend uitlachte om mijn zenuwen. Dom, de vele voetsporen van mijn voetgangers zouden me toch gerust moeten stellen! Ik liep verder over de weg en vergat om te kijken toen een tegemoetkomende auto me passeerde. Waarheen is die verdwenen? Duidelijk niet over de loopbrug.....
Op mijn terugweg kwam ik langs de centrale kerstboom, zullen we maar zeggen. Ook hier ijssculpturen (een miniatuur Eifeltoren en Colosseum!) en een grote glijbaan waar kinderen, vanzelf omgedraaid, achterstevoren schaterlachend vanaf gleden. Om helemaal vrolijk van te worden.
En gisteren zijn we dan verhuisd. Voor het eerst in mijn leven te voet, twee keer op en neer en klaar. Leonie en ik wonen nu bij Svetlana (niet die van het theater). Ze is de nicht van Oksana, onze vorige docente Russisch. Ze woonde bij Svetlana tot ze een aantal weken geleden voor onbepaalde tijd naar Israël is vertrokken. Het nadeel is dat we hier minder ruimte hebben (Leonie en ik delen de slaapbank in de woonkamer), maar we hebben nu een klein katje in plaats van een grote hond en deze woning is wèl schoon te houden. Vannacht heb ik slecht geslapen, niet door Leonie, die was muisstil, maar door het perfecte bed. Blijkt dat ik gewend ben geraakt aan het hobbelgeval op mijn oude kamer ;-) Het zal wel wennen...
Liefs,
Celine
Papa: nee, gewoon in de buurt. Dat staat er ook onder... En bedankt voor de fototips, moet nog ernstig bekijken hoe ik dat aanpas op mijn camera. Deze foto's zijn allemaal gewoon volautomatisch genomen. Vind het blauw niet eens lelijk, maar natuurgetrouw is anders!
Yolanda: nou, die champagne viel een beetje tegen, en de wijn ook eigenlijk, haha! Hoe was de 7-up mix?
Trees: kroegbaas Leo, hotel mama, 't is inderdaad prima toeven daar! En ik hoop dat mijn groeten inderdaad Groningen bereikt hebben...
Yvonne: bedankt! Voor jullie ook het allerbest voor 2010 (en later)!
Mama: ik had mijn camera niet bij me.... Misschien krijg ik er nog een paar van het bruidspaar, in dat geval zet ik ze er alsnog op.
In het centrum heb je ook veel van die houten huisjes, doet inderdaad best landelijk aan.
Thea: ik zou mevrouw Witteman op welk punt dan ook nooit tegenspreken ;-)